Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Feria VI Hebdomadæ II per annum Ad Officium lectionis Solum Deum oportet amare

Lectio altera

Ex Capítibus Diádochi Photicénsis epíscopi De perfectióne spiritáli

(Cap. 12. 13. 14: PG 65, 1171-1172)

Solum Deum oportet amare

Qui se díligit, Deum amáre non potest; qui vero se non díligit propter excellentióres divítias amóris in Deum, hic Deum amat. Ex quo fit, ut hic neque suam umquam glóriam quærat, sed pótius glóriam Dei. Qui enim se díligit, glóriam suam quærit; qui autem Deum díligit, glóriam auctóris sui amat.

Est enim ánimæ sentiéntis, ac Deum amántis próprium, glóriam quidem Dei semper quærere, in ómnibus mandátis quæ facit, sua vero submissióne delectári, quod Deum quidem propter eius magnificéntiam déceat glória, hóminem vero submíssio, ut per eam familiáres Deo efficiámur; quod cum et nos fecérimus lætántes glória Dómini, exémplo Ioánnis Baptístæ, incipiémus dícere sine intermissióne ulla: Illum opórtet créscere, nos autem mínui.

Novi ego quendam, qui tamétsi lugéret, quod non, ut vellet, Deum amáret, tamen ita Deum amábat, ut eius ánima huiúsmodi desidério veheménti continénter tenerétur, ita ut Deus quidem glória afficerétur in eo, ipse vero esset quasi nihil. Qui talis est, neque cum verbis laudátur, sed agnóscit quid sit; síquidem præ nímio humilitátis desidério dignitátem suam non cógitat, cum alióqui minístret quidem Deo, ut lex præscríbit sacerdótibus, ob stúdium tamen diligéndi Deum obrépit ei oblívio dignitátis suæ occultántis in profúnda erga Deum caritáte per spíritum humilitátis gloriatiónem de dignitáte sua, ut iam sibi cogitatióne sua inútilis quidam puer omni témpore videátur, quasi a dignitáte sua aliénus, præ humilitátis desidério: quod quidem et nos fácere opórtet, et omnem honórem atque glóriam fúgere, propter excelléntes divítias amóris erga Deum, qui vere nos amávit.

Qui in sensu cordis Deum amat, hic est ab eo cógnitus; quantam enim quis Dei caritátem in sensu ánimæ capit, tanta eum amat. Quocírca qui sic est, illuminatiónem cognitiónis veheménter amat, quoúsque ipsum sensum óssium séntiat, factus iam sui nésciens, immo totus a caritáte immutátus.

Qui talis vero est, adest ille quidem, et non adest in vita; adhuc enim in córpore suo versans, peregrinátur propter caritátem perpétua quadam ánimæ ad Deum profectióne; incénso enim deínceps corde veheménter caritátis igne, ut quadam desidérii fácula agglutinátus est Deo, tamquam totus extra amicítiam sui pósitus, propter caritátem Dei, sive enim, inquit (Apóstolus), excédimus, Deo, sive sóbrii sumus, vobis.

Tweede lezing

Uit de ‘Centum Capita’ over de geestelijke volmaaktheid, van Diadochus van Photice

Alleen God moeten wij beminnen

Wie zichzelf bemint, kan God niet beminnen. Maar wie om de verhevener rijkdommen van de liefde tot God zichzelf niet bemint, die bemint God. Daaruit volgt, dat zo iemand ook nooit zijn eigen glorie zoekt, maar liever de glorie van God. Want wie zichzelf bemint, zoekt zijn eigen glorie: maar wie God bemint, houdt van de glorie van zijn Schepper.

Het is immers een verstandelijke ziel, die God bemint, eigen, steeds Gods glorie te zoeken, in alle geboden, die Hij gemaakt heeft door zijn onderwerping daaraan genoegen te vinden, omdat aan God om zijn heerlijkheid glorie toekomt, maar de mens onderwerping past, om daardoor Gods vriend te worden. Als wij, verheugd over de glorie van de Heer, dit doen, zullen ook wij, naar het voorbeeld van Johannes de Doper, zonder ophouden gaan zeggen: Hij moet groter worden, maar ik kleiner.

Ik ken iemand, die, hoewel hij het betreurde God niet te beminnen zoals hij wilde, toch God dermate beminde, dat zijn ziel voortdurend met zo’n hevig verlangen vervuld was, dat God door hem verheerlijkt werd, maar hij voor zichzelf als een niets was. Wie zo gestemd is, laat zich ook niet door woorden loven, maar erkent wat hij is. Als hij nu door zijn al te groot verlangen naar nederigheid niet denkt aan zijn waardigheid, ofschoon hij overigens God wel dient zoals de wet aan de priesters voorschrijft, vergeet hij in zijn ijver om God te dienen zozeer zijn waardigheid, dat deze hem in zijn overgrote liefde tot God door zijn geest van nederigheid het zicht ontnam te roemen op zijn waardigheid, zoals hij zich in zijn gedachten steeds beschouwt als een onnutte dienstknecht en a.h.w. afkerig is van zijn waardigheid wegens zijn verlangen naar nederigheid. Dat ook moeten wij doen, alle eer en glorie vluchten, van wege de uitmuntende rijkdommen van de liefde tot God, die ons waarlijk bemint.

Wie van harte God bemint, die wordt door God erkend: want in de mate iemand de liefde Gods in zijn innerlijk bezit, naar die mate bemint hij ook God. Iemand daarom, die zo is, houdt zo vurig van de verlichting van de kennis, dat hij het ook tot in zijn gebeente voelt, terwijl hij zichzelf niet meer kent, ja door de liefde geheel is omgevormd.

Wie zodanig is, bestaat nog wel, maat staat niet meer in het leven; want hoewel hij nog in het lichaam verkeert, is hij door zijn liefde onderweg als een voortdurend op weg zijn naar God. Want als dan zijn hart zo vurig ontstoken is door het vuur van de liefde, is hij als een fakkel van verlangen aan God gehecht, als het ware geheel buiten de eigenliefde staande door zijn liefde tot God, want, zegt de Apostel, zijn zij ooit buiten zinnen geweest, dan was het voor God; zijn wij verstandig, dan is dat voor u.