In de tijd dat Augustinus bezig was aan zijn boek over de Drie-Eenheid ('De Trinitate') wandelde Augustinus op een dag in gepeins langs het strand in de buurt van zijn bisschopsstad Hippo. Op een goed moment werd zijn aandacht getrokken door een spelend kind dat een kuiltje in het zand had gegraven en keer op keer bedrijvig naar de vloedlijn liep met een bakje, waarin hij water schepte om het in zijn kuiltje uit te gieten. Toen Augustinus dat zo enige tijd had aangezien, vroeg hij aan het kereltje waar hij toch mee bezig was. 'Ik probeer', zo luidde het antwoord, 'de zee in dit kuiltje over te scheppen.' 'Maar dat kan toch niet?' glimlachte Augustinus. 'Evenmin kunnen wij mensen' zo luidde het wederwoord, 'het grote mysterie bevatten van Gods Heilige Drie-Eenheid.'
Met dank overgenomen van heiligen.net
