"Waarop wachten wij eigenlijk in de Advent? Op de eerste Komst van Christus? Deze ligt achter ons. Op zijn tweede Komst? Wij zijn daar bang voor, wij wensen deze niet. Zo lijkt het dat de christen op niets wacht. Maar hebben wij werkelijk niets te verwachten? Ligt de eerste Komst van Christus werkelijk "achter ons"? Of leven niet grote delen van de aarde, leven wij zelf eigenlijk niet nog "vóór de Geboorte van Christus"? Brengt Hij niet nog steeds de nacht door in de stal, en wij, die in huizen wonen, weten het niet, willen het niet weten, omdat ook wij immers voor Hem helemaal geen plaats voor Hem zouden hebben? Er zijn mensen, die nog vóór Christus leven: die God nog nooit ontmoet hebben. Er zijn mensen, die ná Christus leven die Hem hebben gezien en zijn weggegaan. Is het niet zaliger om "vóór" dan "nà" Christus te leven? Mag zijn eerste Komst echter eenvoudigweg "achter ons" liggen? Moeten wij in werkelijkheid niet een leven lang daarvoor openstaan, en moet de Advent ons niet bij helpen om op deze weg te blijven? Zo zou het ons geleidelijk aan ook duidelijk kunnen worden dat het wachten op de eerste en op de tweede Komst in principe hetzelfde is. Beide betekenen uiteindelijk niets anders dan binnentreden in de innerlijke dynamiek van de bede "Uw Rijk kome". Wanneer "de eerste Komst" van Jezus eenmaal bij iedereen weerklank vindt, dan zal dit juist de "tweede Komst" zijn. Wanneer allen de stal zijn binnengetreden, dan is de stal de plaats van de heerlijkheid. Bij de stal scheidt de wereld zich. Het verstoten Kind is het oordeel en het heil".
Uit: Joseph kardinaal Ratzinger, Die Hoffnung des Senfkorns, p. 37 e.v., opgenomen in Mitarbeiter der Wahrheit. Gedanken für jeden Tag (van dezelfde auteur). Pfeiffer, München 1979, p. 375.
