Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XIII per annum feria IV Adveniat regnum tuum. Uw Rijk kome

Lectio altera

E Libro sanctæ Terésiæ vírginis De via perfectiónis

(Cap. 30, 1-5: Œuvres complètes, Desclée De Brouwer Paris, 1964, 467-468)

Adveniat regnum tuum

Quis sane, quantúmlibet tórpidus et inconsiderátus, si quid a viro áliquo gravi et honorábili pétere cupit, non prius apud se réputat et in ánimo propónit, quómodo eum, ut illi pláceat nec áliquod fastídium aut moléstiam creet, alloquátur; quidnam prætérea ab eo petitúrus sit, et ad quid opus hábeat eo quod póstulat, præsértim si singuláre quid et amplum petátur, quemádmodum nos bonus noster Iesus, ut petámus, édocet? Quod sane, meo iudício, imprímis notándum est. Non póteras uno rem totam, Dómine, verbo conclúdere, ac dícere: «Pater, da nobis quidquid éxpedit ac consentáneum est?». Etenim áliud prætérea nihil dicéndum videbátur, apud eum præsértim qui ómnia tam bene ac perfécte intéllegit.

Hoc quidem, o Sapiéntia ætérna, satis erat, quantum ad te et Patrem tuum cæléstem spectat, et sic eum tu in horto Gethsémani orásti. Tuam quidem voluntátem et timórem illic ei patefaciébas, in ipsíus tamen voluntátem pénitus te resignábas. Nos vero, Dómine mi, nosti non ita resignátos esse, sicut tu in Patris tui voluntátem resignátus fuísti; ac proptérea opus fuísse ut singulária et particulária quædam peterémus; ut sic apud nosmetípsos in ánimo reputarémus, expédiens ne ac convéniens nobis sit id quod postulámus, utque, si mínime expedíre videámus, pétere desinámus. Eius namque condiciónis sumus, ut nisi quod pétimus, nobis concedátur (idque propter líberum hoc arbítrium quod habémus) admissúri non simus, quæ Dóminus nobis datúrus est. Nam étiam quando hoc longe óptimum sit, nisi tamen promptam ac parátam in manu (ita dicam) pecúniam videámus, numquam nos locupletándos arbitrámur.

Docet ergo nos bonus Iesus ut hæc verba dicámus, quibus tale nobis regnum adveníre pétimus: Sanctificétur nomen tuum, advéniat regnum tuum. Iam, quæso, exímiam Præceptóris nostri sapiéntiam consideráte. Equidem hic mecum perpéndo, et bonum sane nos est intellégere, quid per hoc regnum petámus. Ut ergo maiéstas eius vidébat non posse nos sanctum hoc Patris ætérni nomen sanctificáre aut glorificáre, iuxta parvum et exíguum illud quod ipsi póssumus (ita quidem ut hoc, ut par est, faciámus), nisi maiéstas ipsíus aliúnde quoad hoc nobis prospíceret, suum scílicet nobis regnum hic dando, hinc bonus noster Iesus unum álteri coniúnxit et coadunávit. Quocírca, ut id quod pétimus intellegámus, quantóque réferat importúne et fervénter id pétere, necnon præstáre quodcúmque póssumus ad placéndum et satisfaciéndum ei a quo hoc nobis dandum est, hoc loco vobis expónere et dícere volo quid hanc circa rem ipsa intéllegam.

Iam ígitur summum bonum, quod in regno cælórum mihi consístere vidétur (ut ália permúlta prætéream) est, iam tum ómnia quæ terræ et mundi huius sunt, nullo in prétio habére, sed prætérea gáudium quoddam ex eo resúltans quod omnes gáudeant, ac perpétua quædam pax et ingens satisfáctio in semetípso, eo quod ánima Deum ab ómnibus omníno mortálibus sanctificári, laudári ac sanctum eius nomen benedíci, a némine vero eum per peccáta offéndi, ab univérsis demum homínibus amári vídeat; immo et hæc ipsa ánima non ália re sese óccupat, quam amándo, neque vero eum potest non amáre, cum eum cognóscat. Et sic eum hoc in mundo amarémus; licet non ea perfectióne nec eádem in esséntia, saltem ratióne longe eminentióre et excellentióre, quam modo amámus, eum diligerémus, si eum nossémus.

Tweede lezing

Uit het werk ‘de Weg der volmaaktheid’ van de H. Teresia van Avila, maagd

(Cap. 30, 1-5: Œuvres complètes, Desclée De Brouwer Paris, 1964, 467-468)

Uw Rijk kome

Wie toch, hoe weinig fijngevoelig en hoe onbezonnen hij ook mag zijn, zal, als hij iets aan een voornaam iemand wil vragen, niet eerst bedenken, en zich voorstellen, hoe hij die persoon zal toespreken om bij hem in de gunst te komen en om niet zijn afkeer en misnoegen op te wekken. Vervolgens zal hij nagaan wat hij van plan is te vragen en waarvóór hij het gevraagde nodig heeft, en dit vooral als hij iets bijzonders en groots vraagt, zoals onze goede Jezus ons leert bidden? Dat is, meen ik, vooral onze aandacht waard. Hadt Gij, Heer, heel de vraag niet in een enkel woord kunnen samenvatten en zeggen: ‘Vader, geef ons alles, wat passend en goed voor ons is’? Want voor Hem vooral, die alles zo goed en volmaakt weet, scheen het toch niet nodig, verder nog iets te zeggen.

Dit, o eeuwige Wijsheid, was voldoende in de betrekking tussen U en uw hemelse Vader, en zo hebt Gij ook tot Hem gesproken in de Hof van Gethsemani. Daar toch hebt Gij uw Vader uw wil en vrees geopenbaard, maar hebt Gij U toch volkomen aan zijn Wil overgeven. Maar Gij, o Heer, weet dat niet zo overgegeven zijn, zoals Gij dat waart aan de Wil van uw Vader; en dat het daarom nodig was, dat wij iedere wens apart en in het bijzonder aan U kenbaar moesten maken, om zo bij onszelf te kunnen nagaan, of hetgeen wij vroegen wel dienstig en passend was en om, als dat ons niet zo toescheen, ook niets te vragen. Want wij zijn nu eenmaal zo gesteld, dat wij, als wij niet krijgen wat wij vragen, wij (en wel wegens de vrije wil, die we hebben) niet zouden aanvaarden, wat God ons nu juist wel wil geven. Want hoewel, wat God geeft, verreweg het beste is, toch zouden wij ons nooit als rijk beschouwen, als wij niet direct, om zo te zeggen, het geld in onze hand zouden zien.

De goede Jezus leert ons dus déze woorden te gebruiken, waarmee we vragen, dat Gods Rijk voor ons moge komen: Uw Naam worde geheiligd; uw Rijk kome. Beschouw hier, bid ik u, de uitzonderlijke wijsheid van onze Leermeester. Ik vraag mijzelf af hier – en het is zeker goed, dat wij dat begrijpen -, wát wij met dit Rijk vragen. Omdat nu zijn Majesteit zag, dat wij die heilige Naam van de eeuwige Vader niet kunnen heiligen of verheerlijken (behalve dat kleine en geringe wat wij zelf kunnen), als niet zijn Majesteit op een of andere manier hierin voor ons voorzien, namelijk door ons hier op aarde zijn Rijk te schenken, heeft onze goede Jezus deze twee beden met elkaar verenigd. Om te begrijpen, wat wij daarin vragen, en van hoe groot gewicht het is daarom met aandrang en vurigheid te vragen, en alles te doen wat wij kunnen om Hém te behagen en voldoening te geven, die ons dat Rijk moet schenken, wil ik u hier uiteenzettenen zeggen, wat in deze kwestie mijn eigen mening is.

Het hoogste geluk nu, dat naar mijn mening bestaat in het bezit van het Rijk der hemelen, (om over de vele andere maar niet te spreken) is: dat alles wat aarde en wereld weten te bieden, voor ons geen waarde meer heeft, maar wij verder een vreugde genieten, die voortvloeit uit het feit, dat allen zich verheugen. Er heerst een blijvende vrede en een innige voldoening in zichzelf, omdat de ziel ziet, dat God door alle stervelingen volmaakt wordt verheerlijkt en geprezen, en dat zijn Heilige Naam door hen wordt gezegend; dat Hij door niemand meer door zonden wordt beledigd, maar tenslotte door allen wordt bemind. Ja, met niets anders kan de ziel zich bezighouden dan met Hem te beminnen; ze is zelfs niet in staat Hem niét te beminnen, omdat ze Hem nu kent. Als wij Hem nú zouden kennen, zouden wij Hem ook nu in deze wereld beminnen, wel niet met die volmaaktheid en even wezenlijk, maar tenminste veel méér en op verhevener wijze dan wij Hem nú beminnen.