Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XIII per annum feria II Ipse est Dominus Deus noster, nos populus pascuæ eius. Hij is de Heer, onze God, wij het volk van zijn weide.

Lectio altera

Ex Sermónibus sancti Augustíni epíscopi

(Serm. 47, 1. 2. 3. 6, De ovibus: CCL 41, 572-573. 575-576)

Ipse est Dominus Deus noster, nos populus pascuæ eius

Verba quæ cantávimus cóntinent professiónem nostram, quia oves Dei sumus: Quóniam ipse est Dóminus Deus noster, qui fecit nos. Ille Deus noster; nos pópulus páscuæ eius et oves mánuum eius. Pastóres hómines, oves quas habent non ipsi fecérunt, oves quas pascunt non ipsi creavérunt. Noster autem Dóminus Deus, quia Deus et creátor est, fecit sibi oves quas hábeat et quas pascat. Nec alter instítuit quas ipse pascit, nec quas ipse instítuit alter pascit.

Proféssi ergo in hoc cántico quia oves eius sumus, pópulus páscuæ eius, oves mánuum eius, audiámus quid ad nos loquátur tamquam ad oves suas. Pridem pastóribus loquebátur; nunc autem óvibus lóquitur. In illis ergo eius verbis nos cum tremóre audiebámus, vos cum securitáte. Quid ergo in istis verbis hodiérnis? numquid vicíssim nos cum securitáte, vos cum tremóre? Non útique. Primo, quia et si pastóres sumus, pastor, non solum quod dícitur ad pastóres, cum tremóre audit, sed étiam quod dícitur ad oves. Si enim secúrus audit quod ad oves dícitur, non est illi cura de óvibus. Deínde iam et tunc díximus caritáti vestræ, duo quædam in nobis esse consideránda: unum quod christiáni sumus, álterum quod præpósiti sumus. Quod ergo præpósiti sumus, inter pastóres deputámur, si boni sumus; quod autem christiáni sumus, et nos vobíscum oves sumus. Sive ergo Dóminus pastóribus loquátur sive óvibus, nos ómnia cum tremóre opórtet audíre, nec recédat sollicitúdo de córdibus nostris.

Audiámus ítaque, fratres, unde Dóminus oves ímprobas corrípiat, et quid promíttat óvibus suis. Et vos, inquit, oves meæ. Primo, quanta felícitas est esse gregem Dei, si quis cógitet, fratres, étiam in istis lácrimis et in istis tribulatiónibus magnum gáudium cóncipit. Illi enim dictum est: Qui pascis Israel, de quo dictum est: Non dormitábit nec dórmiet qui custódit Israel. Vígilat ergo ille super nos vigilántibus nobis, vígilat et dormiéntibus nobis. Si ergo de pastóre hómine secúrum est pecus hóminis, quanta esse debet nostra secúritas pascénte Deo, non tantum quia pascit nos, sed étiam quia fecit nos.

Et vos, inquit, oves meæ, hæc dicit Dóminus Deus: Ecce ego iúdico inter ovem et ovem, et aríetes et hircos. Quid hic fáciunt hirci in grege Dei? In eísdem páscuis, in eísdem fóntibus, et hirci tamen sinístræ destináti dextris miscéntur, et prius tolerántur qui separabúntur. Et hic exercétur óvium patiéntia ad similitúdinem patiéntiæ Dei. Separátio enim ab illo erit, aliórum ad sinístram, aliórum ad déxteram.

Tweede lezing

Uit de Preken van de H. Augustinus, bisschop

(S. Augustini, Sermo 47, 1. 2. 3. 6, De ovibus: CCL 41, 572-573, 575-576)

Hij is de Heer, onze God, wij het volk van zijn weide

De woorden, die wij gezongen hebben, bevatten de belijdenis, dat wij Gods schapen zijn: Want Hij is de Heer, onze God, die ons gemaakt heeft. Hij is onze God; wij het volk van zijn weide en de schapen van zijn hand. De menselijke herders hebben de schapen die zij bezitten niet zelf gemaakt; de kudde, die zij weiden, hebben zij niet zelf geschapen. Maar God, onze Heer heeft, als God en Schepper, de schapen die Hij heeft en weidt, voor Zich gemaakt. En die Hij weidt, heeft géén anderen geschapen, noch zal een ander hen weiden, die Hij geschapen heeft.

Als wij dan in dit lied belijden, dat wij zijn schapen zijn, het volk van zijn weide, de schapen van zijn hand, laten wij dan ook luisteren naar wat Hij tot ons, als zijn schapen, zegt. In vroegere tijden sprak Hij tot zijn herders; maar nu spreekt Hij tot zijn schapen. Bij die vroegere woorden van Hem, luisterden wij, als herders, met vrees, maar gij als schapen met vertrouwen. Hoe is dat evenwel bij die tegenwoordige woorden van God? Luisteren wij nu, omgekeerd, met vertrouwen en gij met vrees? Dat zeker niet. Want op de eerste plaats, ook al zijn wij herders, een herder aanhoort niet alleen met vrees, wat tot de herders gericht is, maar ook wat tot de schapen wordt gezegd. Want als de herder onbekommerd aanhoort, wat tot de schapen wordt gezegd, is hij niet waarlijk bezorgd over zijn schapen. Vervolgens, zoals wij al eerder gezegd hebben, moeten wij, uit liefde tot u, twee dingen bij onszelf beschouwen: ten eerste, dat wij christenen zijn, ten tweede, dat wij in gezag zijn gesteld. Wat dat laatste betreft: wij worden tot herders aangesteld, als wij daarvoor geschikt zijn. Wat het eerste betreft, namelijk, dat wij christenen zijn, ook wij behoren dan mét u tot de schapen. Hetzij dus de Heer tot de herders spreekt, hetzij tot de schapen, wij moeten alles met vrees aanhoren, en de bezorgdheid wijke niet van ons hart.

Laten wij, broeders, derhalve luisteren naar de berispingen van de Heer tot zijn slechte schapen en naar wat Hij aan de goede belooft. En gij, zegt Hij, zijt mijn schapen. Op de eerste plaats, als men bedenkt, broeders, wat een groot geluk het is tot de kudde van God te behoren, zal men dit zelfs te midden van de tranen en beproevingen van dit leven als een groot geluk opvatten. En tot de Heer werd gezegd: Gij, die Israël weidt: op Hem slaat het woord: Hij zal niet sluimeren noch slapen, die Israël behoedt. Hij waakt dus over ons, als wij waken en ook als wij slapen. Als dan de kudde al veilig is bij een menselijke herder, hoeveel te groter moet dan onze veiligheid zijn, als God ons weidt, niet alleen omdat Hij ons weidt, maar ook omdat Hij ons geschapen heeft.

En nu, mijn schapen, wat u zelf betreft, dit zegt de Heer uw God: Zie Ik zal het ene schaap van het andere scheiden; de rammen van de bokken. Wat doen hier de bokken in de kudde van God? Zij bevinden zich op dezelfde weide, bij dezelfde bronnen, en toch bevinden zich de bokken, die aan de linkerzijde zullen staan, zich nu onder diegenen, die aan de rechterzijde zullen staan, en vóór die eerste gescheiden worden, worden zij geduld. Hier wordt het geduld van de goede schapen geoefend naar het voorbeeld van Gods geduld. Want de scheiding zal door Hem gebeuren: de enen naar de linker-, de anderen naar de rechterzijde.