Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Die 22 maii S. RITÆ DE CASCIA, RELIGIOSÆ Verba Christi in nobis manent. Christus’ woorden blijven in ons.

Introductio

In Umbria floruit sæculo quintodecimo. Primum violento viro nupta, eius sævitias patienter toleravit eumque Deo conciliavit; dein, coniuge et filiis orbata, monasterium Ordinis Sancti Augustini utpote religiosa ingressa est, ómnibus patientiæ et compunctionis sublime præbens exemplum, ubi requievit ante annum 1457.

Ad Officium lectionis

Lectio altera

Ex Tractátibus sancti Augustíni epíscopi in Ioánnem

(Tractatus 81, 4: CCL 36, 531-532)

Verba Christi in nobis manent

«Si manséritis in me — inquit — et verba mea in vobis mánserint, quodcúmque voluéritis petétis, et fiet vobis». Manéndo quippe in Christo, quid velle possunt nisi quod cónvenit Christo? Quid velle possunt manéndo in Salvatóre, nisi quod non est aliénum a salúte? Aliud quippe vólumus, quia sumus in Christo, et aliud vólumus, quia sumus adhuc in hoc sæculo. De mansióne namque huius sæculi nobis aliquándo subrépit, ut hoc petámus quid nobis non expedíre nescímus. Sed absit ut fiat nobis, si manémus in Christo, qui non facit quando pétimus, nisi quod éxpedit nobis.

Manéntes ergo in eo, cum verba eius in nobis manent. Quodcúmque voluérimus petémus, et fiet nobis. Quia si pétimus et non fiet, non hoc pétimus quod habet mánsio in eo, nec quod habent verba eius quæ manent in nobis, sed quod habet cupíditas et infírmitas carnis, quæ non est in eo et in qua non manent verba eius. Nam útique ad verba eius pértinet orátio illa quam dócuit, ubi dícimus: «Pater noster, qui es in cælis». Ab huius oratiónis verbis et sénsibus non recedámus petitiónibus nostris, et quidquid petiérimus, fiet nobis.

Tunc enim dicénda sunt verba eius in nobis manére, quando fácimus quæ præcépit, et dilígimus quæ promísit; quando autem verba eius manent in memória, nec inveniúntur in vita, non computátur palmes in vite, quia vitam non áttrahit ex radíce. Ad hanc differéntiam valet quoad scriptum est: Et memória retinéntibus mandáta eius, ut fáciant ea. Multi enim memória rétinent, ut contémnant, vel étiam derídeant et oppúgnent ea. In his verba Christi non manent, qui attíngunt quodámmodo, non cohærent; et ídeo illis non erunt in benefícium, sed in testimónium. Et quia sic insunt eis, ut non máneant in eis, ad hoc tenéntur ab eis, ut iudicéntur ex eis.

Inleiding

22 mei

H. Rita van Cassia, kloosterlinge

Zij leefde in Umbrië (Italië) in de vijftiende eeuw. Eerst was zij met een gewelddadige man getrouwd, wiens onstuimig gedrag ze geduldig verdroeg en die ze met God verzoende. Na het verlies van haar man en kinderen, trad ze vervolgens in als kloosterlinge bij de Orde van de heilige Augustinus. Daar was ze voor allen een voorbeeld van geduld en boetvaardigheid en stierf er vóór het jaar 1457.

Tweede lezing

Uit de verhandelingen van de heilige bisschop Augustinus over het Evangelie van Johannes (Tractatus 81, 4: CCL 36, 531-532)

Christus’ woorden blijven in ons.

Christus zegt: ‘Als gij in Mij blijft en mijn woorden in u blijven, vraagt dan wat gij wilt en gij zult het krijgen.’ Wat kan men immers, door in Christus te blijven, anders willen dan dat wat Christus wil? Wat kan men, door in de Heiland te blijven, anders willen dan dat wat het heil niet vreemd is? Daar wij in Christus zijn, willen wij immers het één, daar wij nog in deze wereld zijn het ander. Want het blijven in deze wereld doet ons soms ongemerkt datgene vragen waarvan we ons niet bewust zijn dat het ons niet baat. Maar dit mag ons nooit overkomen, als wij tenminste in Christus blijven, die onze bede slechts beantwoordt, indien zij ons baat.

Wij blijven dan ook in Hem, daar zijn woorden in ons blijven. Laten we vragen wat we willen, en we zullen het krijgen. Immers, als wij vragen en niet krijgen, dan vragen wij niet wat bij het blijven in Hem hoort, noch wat bij zijn woorden hoort die in ons blijven, maar wat hoort bij de begeerte en de zwakheid van het vlees, iets wat niet in Hem is en waarin zijn woorden niet blijven. Wat in ieder geval wél op zijn woorden betrekking heeft, is het gebed dat Hij ons leerde, waarin wij zeggen: ‘Onze Vader, die in de hemel zijt’. Laten we in onze beden niet afwijken van de woorden en de betekenis van dit gebed, dan zullen wij alwat we vragen, krijgen.

Dán kunnen we immers zeggen dat zijn woorden in ons blijven, wanneer we doen wat Hij heeft opgedragen en beminnen wat Hij heeft beloofd; wanneer zijn woorden echter in onze herinnering blijven, maar niet in ons leven terug te vinden zijn, kan de wijnrank niet tot de wijnstok worden gerekend, omdat hij zijn leven niet uit de wortel haalt. Op dit onderscheid is van toepassing wat geschreven staat: ‘Voor allen die zijn geboden in herinnering houden om ze te volbrengen.’ Velen houden immers zijn geboden in hun herinnering om ze te minachten, of zelfs belachelijk te maken en te bestrijden. In hen blijven Christus’ woorden niet; zij raken in zekere zin zijn woorden aan, zonder zich eraan te hechten; daarom ook zijn zijn woorden hun niet tot weldaad, maar tot getuigenis. En omdat zijn woorden op zulk een wijze in hen zijn, dat zij niet in hen blijven, leven zij in hun herinnering voort met dit doel: dat zij door die woorden worden geoordeeld.