Het feest van vandaag, dat van de gedaanteverandering, wordt in het Latijn met ‘transfiguratio’ aangeduid. Letterlijk betekent dat: iets dat door een figuur heengaat. Eigenlijk geeft dat ook beter weer wat er bedoeld is. Dat het niet zozeer een uiterlijke glans is die over Jezus heen valt, als wel een innerlijke glans die hem doet stralen. Daarbij moet je eerder denken aan een gebrandschilderd raam, zo’n raam waarvan we er hier gelukkig veel hebben. Zolang het donker is, zie je niets. Maar als het licht er doorheen schijnt, dan zie de prachtigste kleuren. Hoe sterker echter het licht, des te meer vervagen de kleuren. Fotografen weten dat: je kunt van een gebrandschilderd raam geen mooie foto maken als er teveel zonlicht is. Zo was het ook bij Jezus’ gedaante verandering: zijn kleren werden verblindend wit. Zo verrukt was Petrus over wat hij zag dat hij onmiddellijk drie tenten wilde bouwen. Dat schitterende wilde hij vasthouden. Hij wist echter niet wat hij zei, zo voegt Lucas eraan toe. Zo overdonderd was hij blijkbaar door dat het licht dat Jezus doorstraalde, het licht dat Hem min of meer verblindde. En dat terwijl het eerder nog zo donker was …
Zo donker? Het evangelie begint eigenlijk met de woorden: ‘ongeveer acht dagen later …’. Wat was er een week eerder dan gebeurd? Toen had Jezus aan zijn leerlingen voorzegd dat Hij veel zou moeten lijden, dat Hij verworpen zou worden door de leiders van Israël, en dat Hij gedood zou worden. Dat hadden ze toen nog niet kunnen plaatsen, ook al had Jezus eraan toegevoegd dat Hij drie dagen later zou verrijzen. Zoiets mag U nooit overkomen, zou Petrus later in de andere context uitroepen. Dat verhoede God! En toch: het hoort er bij, niet alleen bij óns leven, maar ook bij dat van Jezus. Het maakt zelfs wezenlijk onderdeel uit van zijn zending, van de manier waarop Hij ons zou redden: door lijden en kruis op zich te nemen zou Hij ook ons brengen tot de heerlijkheid van zijn verrijzenis en eeuwig leven. Lijden en kruis - ook Mozes en Elia hadden het er over, daar boven op die berg. Zij spraken met Hem over zijn heengaan, over het heengaan dat Hij in Jeruzalem zou voltrekken. Hetzelfde heengaan als waarover Jezus een week eerder nog met zijn leerlingen had gesproken. Niet allen toen, ook nu was dit onderwerp niet aan hen besteed: slaap had hen overmand, die slaap die ons afsluit van de vaak harde werkelijkheid van ons leven. Wij willen er niet van weten, laat staan dat we het kunnen begrijpen. Waarom moest Jezus dat alles eerst lijden om in zijn glorie binnen te kunnen gaan? Waarom moet een graankorrel eerst sterven om vrucht te dragen? Waarom moet je je leven eerst verliezen om het daarna terug te vinden? Waarom moet je door lijden en kruis heen om tot het ware leven te komen?
Laten we nog eens goed naar die mooie gebrandschilderde ramen hier kijken. Het zijn niet alleen maar mooie kleuren die we zien, we zien niet alleen maar glas, ook lood. Het is juist het lood dat de verschillende stukjes glas tot een geheel maakt, als een soort frame. Geen vormeloze massa van gekleurd glas maar gekleurd glas op kunstzinnige wijze met elkaar verbonden. Maar wel pas tot zijn recht komend als het licht erdoor heen schijnt. Pas als het licht er door heen schijnt vallen niet alleen de kleuren op, maar zie je ook de zwarte loodlijnen des te duidelijker. De zwarte lijnen die symbool staan voor alles wat ons leven lijkt te doorkruisen. Natuurlijk houden we liever van rozengeur en maneschijn, maar alleen maar wat losse stukje gekleurd glas heb je niks. Die losse stukjes moeten eerst nog eens met elkaar verbonden worden. En dat doet lijden en kruis. Wie in zijn leven nog nooit met lijden en kruis in aanrekening is geweest, die mist diepgang in zijn leven, de diepgang die nodig is wil je het leven als een serieuze aangelegenheid beschouwen,. Niets gaat nu eenmaal vanzelf, ook ons leven niet. Soms moet je er iets voor doen, maar vaker nog moet je er iets voor laten, wil het iets worden, iets waar je je niet voor hoeft te schamen, ja zelfs iets waar je trots op kunt zijn. Vooral de heiligen hebben dat in en door hun leven laten zien. En ook Jezus liet dat zien, niet alleen in en door zijn verrijzenis, maar ook in en door zijn gedaanteverandering die wij vandaag vieren. Het gaat niet, het wordt niks zonder lijden en kruis. Dat wij lijden en kruis niet uit ons leven proberen bannen maar het aanwenden om van de verschillende aspecten ervan tot een harmonisch geheel te maken.
