Sint-Romualdus werd geboren in een adellijke familie te Ravenna. Nadat zijn vader hem had meegenomen naar een bloedig duel, trok hij zich rond de leeftijd van 20 jaar in de eenzaamheid terug om een leven van boete en versterving te leiden. Hij trad in bij de abdij van Sant'Apollinare te Classe.[1] Romualdus werd door belangrijke kerkelijke en politieke leiders gevraagd voor advies. Zo bracht hij keizer Otto III tot inkeer. Deze benoemde hem tot abt van de abdij van Sant'Apollinare te Classe. Een jaar later legde Romualdus zijn ambt neer en trok zich terug in de abdij van Montecassino. Hij werd de stichter van verschillende gemeenschappen van kluizenaars, waaronder de belangrijkste die van Camaldoli in Toscane (1012). Laatstgenoemde stichting gaf haar naam aan de kloosterorde der Camaldulenzers, die met gebruikmaking van de regel van Benedictus kluizenaarsleven en kloosterlijke gemeenschap met elkaar verbindt.
Tijdens zijn leven probeerde een groep mensen zijn botten te bemachtigen als relikwie en trachtte hem daarvoor te vermoorden. Hij ontkwam echter aan zijn belagers.[2] Romualdus stierf in het jaar 1027 in de abdij van Val di Castro in de buurt van Fabriano.
(Hoewel wij een grote en vurige verering voor relieken hebben, vooral van HH. Wiro, Plechelmus en Otgerus en Odilia) gaat ons dit wat te ver!)
