Aanstaande zondag 6 juli 2025- Concertante muziek in de Basiliek voorafgaand aan de Vespers om 16u

 

1. Kerksonate in A  [KV 225]

2. Welkom en inleiding

3. Kerksonate in F  [KV 224]

4. Solomotet ‘Exsultate, jubilate… alleluia’  [KV 165]

5. Kerksonate in F  [KV 145]

6. Divertimento in C [KV 439b]

7. Largo uit 

Concerto per due Violoncelli ed archi  [RV 531] van 

Antonio Vivaldi (1678-1741)

8. Laudate Dominum (Psalm 117) uit

Vesperae Solennes de Confessore [KV 339,5]

9. Kerksonate in G  [KV 274]

Homily Pope Benedict XVI Solemnity of sts Peter and Paul

The Feast of the Holy Apostles Peter and Paul is at the same time a grateful memorial of the great witnesses of Jesus Christ and a solemn confession for the Church: one, holy, catholic and apostolic. It is first and foremost a feast of catholicity. The sign of Pentecost - the new community that speaks all languages and unites all peoples into one people, in one family of God -, this sign has become a reality. Our liturgical assembly, at which Bishops are gathered from all parts of the world, people of many cultures and nations, is an image of the family of the Church distributed throughout the earth.

Strangers have become friends; crossing every border, we recognize one another as brothers and sisters. This brings to fulfilment the mission of St Paul, who knew that he was the "minister of Christ Jesus among the Gentiles, with the priestly duty of preaching the Gospel of God so that the Gentiles [might] be offered up as a pleasing sacrifice, consecrated by the Holy Spirit" (Rom 15: 16).
The purpose of the mission is that humanity itself becomes a living glorification of God, the true worship that God expects: this is the deepest meaning of catholicity - a catholicity that has already been given to us, towards which we must constantly start out again. Catholicity does not only express a horizontal dimension, the gathering of many people in unity, but also a vertical dimension: it is only by raising our eyes to God, by opening ourselves to him, that we can truly become one.

Like Paul, Peter also came to Rome, to the city that was a centre where all the nations converged and, for this very reason, could become, before any other, the expression of the universal outreach of the Gospel. As he started out on his journey from Jerusalem to Rome, he must certainly have felt guided by the voices of the prophets, by faith and by the prayer of Israel.

The mission to the whole world is also part of the proclamation of the Old Covenant: the people of Israel were destined to be a light for the Gentiles. The great Psalm of the Passion, Psalm 22[21], whose first verse Jesus cried out on the Cross: "My God, my God, why have you forsaken me?", ends with the vision: "All the ends of the earth shall remember and turn to the Lord; all the families of the nations shall bow down before him" (Ps 22[21]: 28). When Peter and Paul came to Rome, the Lord on the Cross who had uttered the first line of that Psalm was risen; God's victory now had to be proclaimed to all the nations, thereby fulfilling the promise with which the Psalm concludes.

Catholicity means universality - a multiplicity that becomes unity; a unity that nevertheless remains multiplicity. From Paul's words on the Church's universality we have already seen that the ability of nations to get the better of themselves in order to look towards the one God, is part of this unity. In the second century, the founder of Catholic theology, St Irenaeus of Lyons, described very beautifully this bond between catholicity and unity and I quote him. He says: "The Church spread across the world diligently safeguards this doctrine and this faith, forming as it were one family: the same faith, with one mind and one heart, the same preaching, teaching and tradition as if she had but one mouth. Languages abound according to the region but the power of our tradition is one and the same. The Churches in Germany do not differ in faith or tradition, neither do those in Spain, Gaul, Egypt, Libya, the Orient, the centre of the earth; just as the sun, God's creature, is one alone and identical throughout the world, so the light of true preaching shines everywhere and illuminates all who desire to attain knowledge of the truth" (Adv. Haer. I 10, 2). The unity of men and women in their multiplicity has become possible because God, this one God of heaven and earth, has shown himself to us; because the essential truth about our lives, our "where from?" and "where to?" became visible when he revealed himself to us and enabled us to see his face, himself, in Jesus Christ. This truth about the essence of our being, living and dying, a truth that God made visible, unites us and makes us brothers and sisters. Catholicity and unity go hand in hand. And unity has a content: the faith that the Apostles passed on to us in Christ's name.

I am pleased that yesterday, the Feast of St Irenaeus and the eve of the Solemnity of Sts Peter and Paul, I was able to give the Church a new guide for the transmission of the faith that will help us to become better acquainted with and to live better the faith that unites us: the Compendium of the Catechism of the Catholic Church. The essential content of what is presented in detail in the complete Catechism, through the witness of the saints of all the ages and with reflections that have matured in theology, is summed up here in this book and must then be translated into everyday language and constantly put into practice. The book is in the form of a dialogue with questions and answers.

The 14 images associated with the various areas of faith are an invitation to contemplation and meditation. In other words, a visible summary of what the written text develops in full detail. At the beginning there is a reproduction of a 6th-century icon of Christ, kept at Mount Athos, that portrays Christ in his dignity as Lord of the earth but at the same time also as a herald of the Gospel which he holds in his hand. "I am who am", this mysterious name of God presented in the Old Testament, is copied here as his own name: all that exists comes from him; he is the original source of all being. And since he is one, he is also ever present, ever close to us and at the same time, ever in the lead: an "indicator" on our way through life, especially since he himself is the Way. This book cannot be read as if it were a novel. Its individual sections must be calmly meditated upon and, through the images, its content must be allowed to penetrate the soul. I hope that it will be received as such and become a reliable guide in the transmission of the faith.

We have said that the catholicity of the Church and the unity of the Church go together. The fact that both dimensions become visible to us in the figures of the holy Apostles already shows us the consequent characteristic of the Church: she is apostolic. What does this mean?

The Lord established Twelve Apostles just as the sons of Jacob were 12. By so doing he was presenting them as leaders of the People of God which, henceforth universal, from that time has included all the peoples. St Mark tells us that Jesus called the Apostles so "to be with him, and to be sent out" (Mk 3: 14). This seems almost a contradiction in terms. We would say: "Either they stayed with him or they were sent forth and set out on their travels". Pope St Gregory the Great says a word about angels that helps us resolve this contradiction. He says that angels are always sent out and at the same time are always in God's presence, and continues, "Wherever they are sent, wherever they go, they always journey on in God's heart" (Homily, 34, 13). The Book of Revelation described Bishops as "angels" in their Church, so we can state: the Apostles and their successors must always be with the Lord and precisely in this way - wherever they may go - they must always be in communion with him and live by this communion.

The Church is apostolic, because she professes the faith of the Apostles and attempts to live it. There is a unity that marks the Twelve called by the Lord, but there is also continuity in the apostolic mission. St Peter, in his First Letter, described himself as "a fellow elder" of the presbyters to whom he writes (5: 1). And with this he expressed the principle of apostolic succession: the same ministry which he had received from the Lord now continues in the Church through priestly ordination. The Word of God is not only written but, thanks to the testimonies that the Lord in the sacrament has inscribed in the apostolic ministry, it remains a living word. Thus, I now address you, dear Brother Bishops. I greet you with affection, together with your relatives and the pilgrims from your respective Dioceses. You are about to receive the Pallium from the hands of the Successor of Peter. We had it blessed, as though by Peter himself, by placing it beside his tomb. It is now an expression of our common responsibility to the "chief Shepherd" Jesus Christ, of whom Peter speaks (I Pt 5: 4). The Pallium is an expression of our apostolic mission. It is an expression of our communion whose visible guarantee is the Petrine ministry. Unity as well as apostolicity are bound to the Petrine service that visibly unites the Church of all places and all times, thereby preventing each one of us from slipping into the kind of false autonomy that all too easily becomes particularization of the Church and might consequently jeopardize her independence. So, let us not forget that the purpose of all offices and ministries is basically that "we [all] become one in faith and in the knowledge of God's son, and form that perfect man who is Christ come to full stature", so that the Body of Christ may grow and build "itself up in love" (Eph 4: 13, 16).

In this perspective, I warmly and gratefully greet the Delegation of the Orthodox Church of Constantinople, sent by the Ecumenical Patriarch Bartholomew I to whom I address a cordial thought, and led by Metropolitan Ioannis, who has come for our feast day and is taking part in our celebration. Even though we may not yet agree on the issue of the interpretation and importance of the Petrine Ministry, we are nonetheless together in the apostolic succession, we are deeply united with one another through episcopal ministry and through the sacrament of priesthood, and together profess the faith of the Apostles as it is given to us in Scripture and as it was interpreted at the great Councils. At this time in a world full of scepticism and doubt but also rich in the desire for God, let us recognize anew our common mission to witness to Christ the Lord together, and on the basis of that unity which has already been given to us, to help the world in order that it may believe. And let us implore the Lord with all our hearts to guide us to full unity so that the splendour of the truth, which alone can create unity, may once again become visible in the world.

Today's Gospel tells of the profession of faith of St Peter, on whom the Church was founded: "You are the Messiah... the Son of the living God" (Mt 16: 16). Having spoken today of the Church as one, catholic and apostolic but not yet of the Church as holy, let us now recall another profession of Peter, his response on behalf of the Twelve at the moment when so many abandoned Christ: "We have come to believe; we are convinced that you are God's holy one" (Jn 6: 69). What does this mean?

Jesus, in his great priestly prayer, says that he is consecrating himself for his disciples, an allusion to the sacrifice of his death (cf. Jn 17: 19). By saying this, Jesus implicitly expresses his role as the true High Priest who brings about the mystery of the "Day of Reconciliation", no longer only in substitutive rites but in the concrete substance of his own Body and Blood. The Old Testament term "the Holy One of the Lord" identified Aaron as the High Priest who had the task of bringing about Israel's sanctification (Ps 106[105]: 16; Vulgate: Sir 45: 6). Peter's profession of Christ, whom he declares to be the Holy One of God, fits into the context of the Eucharistic Discourse in which Jesus announces the Day of Reconciliation through the sacrificial offering of himself: "the bread I will give is my flesh, for the life of the world" (Jn 6: 51). So this profession is the background of the priestly mystery of Jesus, his sacrifice for us all. The Church is not holy by herself; in fact, she is made up of sinners - we all know this and it is plain for all to see. Rather, she is made holy ever anew by the Holy One of God, by the purifying love of Christ. God did not only speak, but loved us very realistically; he loved us to the point of the death of his own Son. It is precisely here that we are shown the full grandeur of revelation that has, as it were, inflicted the wounds in the heart of God himself. Then each one of us can say personally, together with St Paul, I live "a life of faith in the Son of God, who loved me and gave himself for me" (Gal 2: 20).

Let us pray to the Lord that the truth of these words may be deeply impressed in our hearts, together with his joy and with his responsibility; let us pray that shining out from the Eucharistic Celebration it will become increasingly the force that shapes our lives.

Bishop Barron on Saints Peter and Paul

HH Petrus en Paulus "Samen hebben zij de ene gemeenschap van Christus opgebouwd"

29 juni Hoogfeest van de HH. Apostelen Petrus en Paulus

PREFATIE

Heilige Vader, machtige eeuwige God,
om recht te doen aan uw heerlijkheid,
om heil en genezing te vinden zullen wij U danken,
altijd en overal.

Want het feest van uw heilige Apostelen
vervult ons met vreugde:
Petrus, die als eerste van allen het geloof heeft beleden,
Paulus, die het als leraar heeft verklaard.
De een heeft met de heilige rest van Israël de jonge Kerk gesticht;
de ander werd de leraar van de volkeren, van allen die geroepen zijn.
Samen hebben zij, ieder op zijn eigen wijze,
de ene gemeenschap van Christus opgebouwd,
en nu zij beiden dezelfde kroon ontvangen hebben,
worden zij in heel de wereld samen gevierd.

Daarom, met alle Engelen en Heiligen,
loven en aanbidden wij U zolang er woorden zijn en zingen U vol vreugde:

Sanctus, Sanctus, Sanctus…

Lezingen H. Mis 29 juni - HH. Petrus en Paulus - apostelen - hoogfeest

Eerste lezing (Hand. 12, 1-11)
Uit de Handelingen van de Apostelen.
In die dagen legde koning Herodes de hand op enkele leden van de kerk om hen te mishandelen: Jakobus, de broer van Johannes, liet hij met het zwaard ter dood brengen. Omdat hij bemerkte dat dit de joden aangenaam was, liet hij ook nog Petrus gevangen nemen. Het was juist in de dagen van het ongedesemde brood. Toen hij hem in handen had gekregen, wierp hij hem in de gevangenis en liet hem bewaken door vier groepen soldaten, elk van vier man; het was zijn bedoeling Petrus na het paasfeest voor het volk te leiden. Terwijl Petrus in de gevangenis zat, werd door de kerk vurig voor hem tot God gebeden. In de nacht vóórdat Herodes hem wilde laten voorleiden, lag Petrus met twee kettingen vastgebonden, te slapen tussen twee soldaten, terwijl ook voor de poort van de gevangenis wacht werd gehouden. Opeens stond een engel des Heren bij hem en was de cel hel verlicht. Hij stootte Petrus in de zij, wekte hem en sprak: “Sta vlug op.” Meteen vielen de kettingen van zijn handen. Vervolgens zei de engel: “Doe uw gordel om en bind uw sandalen onder.” Petrus deed het. De engel hernam: “Sla uw mantel om en volg mij.” Hij ging mee naar buiten zonder nog te beseffen dat het werkelijkheid was wat de engel deed: hij meende een visioen te zien. Zij passeerden de eerste en de tweede wacht en kwamen aan de ijzeren poort, die toegang gaf tot de stad; deze ging vanzelf voor hen open. Zij traden naar buiten, liepen een straat ver en eensklaps was de engel verdwenen. Toen kwam Petrus tot zichzelf en zei: “Nu weet ik zeker, dat de Heer zijn engel heeft gezonden en mij heeft ontrukt aan de macht van Herodes en aan alles wat het volk der Joden verwachtte.”

Tweede lezing (2 Tim. 4, 6-8.17-18)
Uit de tweede brief van de heilige apostel Paulus aan Timóteüs.
Dierbare, wat mij betreft, mijn bloed wordt weldra geplengd, het uur van mijn heengaan is nabij. Ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop voleind, het geloof bewaard. Nu wacht mij de krans der gerechtigheid waarmee de Heer, de rechtvaardige Rechter, mij zal belonen op de grote dag, en niet alleen mij, maar allen die met liefde uitzien naar zijn komst. De Heer heeft mij terzijde gestaan en mij kracht gegeven om mijn ambt als prediker van het evangelie ten einde toe te vervullen, zodat alle volken ervan horen, en ik werd verlost uit de muil van de leeuw. De Heer zal mij blijven beschermen tegen alle boze aanslagen en mij behouden overbrengen naar zijn hemels koninkrijk. Hem zij de heerlijkheid in de eeuwen der eeuwen! Amen.

Evangelie (Mt. 16, 13-19)
In die tijd, toen Jezus in de streek van Caesarea van Filippus gekomen was, stelde Hij zijn leerlingen deze vraag: “Wie is, volgens de opvatting van de mensen, de Mensenzoon?” Zij antwoordden: “Sommigen zeggen Johannes de Doper, anderen Elia, weer anderen Jeremia of een van de profeten.” “Maar gij - sprak Hij tot hen - wie zegt gij dat Ik ben?” Simon Petrus antwoordde: “Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God.” Jezus hernam: “Zalig zijt gij, Simon, zoon van Jona, want niet vlees en bloed hebben u dit geopenbaard, maar mijn Vader die in de hemel is. Op mijn beurt zeg Ik u: Gij zijt Petrus; en op deze steenrots zal Ik mijn kerk bouwen en de poorten der hel zullen haar niet overweldigen. Ik zal u de sleutels geven van het Rijk der hemelen en wat gij zult binden op aarde, zal ook in de hemel gebonden zijn en wat gij zult ontbinden op aarde, zal ook in de hemel ontbonden zijn.”

Akte van Eerherstel tot het Heilig Hart van Jezus - bidden wij iedere maand

H. Hartbeeld Kerkplein Sint Odilienberg

Aan de vooravond van Eerste Vrijdag bidden wij iedere maand

AKTE VAN EERHERSTEL TOT ONZE ZALIGMAKER

Bij gelegenheid van het Hoogfeest van het Heilig Hart van Jezus

Allerzoetste Jezus, uw onmetelijke liefde tot de mensen wordt met zo grote onverschilligheid, onachtzaamheid en minachting op de meest ondankbare wijze beantwoord. Zie ons neergeknield voor uw altaar; wij willen de zondige nalatigheid van de mensen en de smaad, die uw allerbeminnelijkst Hart overal wordt aangedaan, naar best vermogen herstellen door een bijzondere eerbetuiging.

Wij zijn echter indachtig, dat ook wij ons aan zulk een onwaardige bejegening wel eens zullen hebben schuldig gemaakt. Wij gevoelen daarover een diepste berouw en roepen uw barmhartigheid af op de eerste plaats over onszelf. Wij willen door vrijwillige boete onze eigen slecht daden goedmaken, maar ook de slecht daden van hen die ver zijn afgedwaald van de weg ter zaligheid, - die volharden in hun ontrouw en weigeren, U als herder en leidsman te volgen,- of die de doopbeloften met voeten treden en het zoete juk van uw geboden hebben afgeworpen.

Wij willen eerherstel geven voor deze betreurenswaardige misdrijven, zowel voor alle gezamenlijk als voor de misdaden van ieder van ons in het bijzonder: voor de tuchteloosheid en schandelijkheid van leven en levensopvatting; voor zoveel arglistigheid, waarmede men de zielen van onschuldigen belaagt; voor het schenden der feestdagen; voor de verfoeilijke verwensingen tegen U en uw heiligen; voor het belasteren van uw plaatsbekleder op aarde en van de priesterlijke stand; voor de onverschilligheid en de afschuwelijke heiligschennissen ten opzichte van het sacrament van de goddelijke liefde; en eindelijk voor de openbare misdrijven van de volken, die zich verzetten tegen de rechten en het leergezag van de Kerk, die Gij hebt gesticht.
Wij bieden U tot herstel van de geschonden goddelijke eer, de voldoening aan, die Gij eens op het Kruis aan de Vader hebt gebracht en die Gij op onze altaren dagelijks blijft hernieuwen. Wij verenigen ons daarbij met de voldoeningen van de Moedermaagd, van alle heiligen en van alle vrome christenen. Wij beloven U van harte, eerherstel te geven zowel voor onze eigen vroegere zonden als voor die van anderen, en voor de onverschilligheid ten opzichte van uw overgrote liefde.

Dat zullen wij doen, voorzover het ons met de hulp van uw genade mogelijk is, door een vast Geloof, door een reine levenswandel, door nauwgezette naleving van de voorschriften van het Evangelie, vooral van het gebod van liefde. Ook zullen wij de beledigingen, die men U nog zal willen aandoen, naar best vermogen verhinderen en zo vele mensen als ons mogelijk is tot uw dienst brengen. Allergenadigste Jezus, wij smeken U, aanvaard de hulde van onze vrijwillige voldoening door de voorspraak van de heilige Maagd Maria, die U het meest eerherstel bracht. Schenk ons de grote genade van de eindvolharding, zodat wij U tot onze dood volkomen getrouw blijven dienen. En geef, dat wij tenslotte mogen bereiken het vaderland, waar Gij als God met de Vader en de Heilige Geest leeft en heerst in de eeuwen der eeuwen.

Amen.

Vindplaats rkdocumenten.nl

Lezingen H. Mis Hoogfeest van het H. Hart van Jezus – derde vrijdag na Pinksteren jaar C

Eerste lezing (Ez. 34, 11-16)
Uit de Profeet Ezechiël.
Zo spreekt de Heer God: “Ik zoek mijn kudde op en bezoek mijn eigen schapen. Zoals een herder omziet naar zijn kudde, en zich onder zijn schapen begeeft wanneer ze verstrooid zijn, zo zal Ik omzien naar mijn schapen en ze in veiligheid brengen, hoe ver ze ook afgedwaald zijn ten gevolge van mist en nevel. Ik breng ze bijeen uit alle volken en drijf ze samen uit alle landen, om ze te voeren naar hun eigen grond; Ik zal ze laten weiden op Israëls bergen, in hun eigen dalen en bewoonde streken. Ik zal ze weiden op vette grond; hoog op de bergen is hun weideland; daar kunnen ze rusten en grazen op grasrijke grond en vette weiden, op de bergen van Israël. Ik zal mijn schapen weiden, Ik zelf zal ze laten rusten”, spreekt de Heer God. “De verdwaalde schapen ga Ik zoeken, de verstrooide schapen bijeenbrengen, de gewonde dieren verbinden, de zwakke weer krachtig maken, en passen op de gezonde en sterke dieren. Ik zal ze laten weiden in overvloed.”

Tweede lezing (Rom. 5, 5-11)
Uit de brief van de heilige apostel Paulus aan de christenen van Rome.
Broeders en zusters, Gods liefde is in ons hart uitgestort door de heilige Geest die ons werd geschonken. Want Christus is voor goddelozen gestorven op de gestelde tijd, toen wijzelf nog geheel hulpeloos waren. Men zal niet licht iemand vinden, die zijn leven geeft voor een rechtvaardige, al zou misschien iemand in een bepaald geval dit van zich kunnen verkrijgen. God echter bewijst zijn liefde voor ons juist hierdoor, dat Christus voor ons is gestorven toen wij nog zondaars waren. Des te zekerder zullen wij ontkomen aan de toorn nu wij eenmaal gerechtvaardigd zijn door zijn bloed, dankzij Hem. Toen wij vijanden waren, zijn wij met God verzoend door de dood van zijn Zoon; des te zekerder zullen wij, eenmaal verzoend, gered worden door zijn leven. En dat niet alleen: nu reeds juichen wij in God door Jezus Christus onze Heer door wie wij de verzoening hebben ontvangen.

Evangelie (Luc. 15, 3-7)
In die tijd hield Jezus de Farizeeën en Schriftgeleerden deze gelijkenis voor: “Wanneer iemand onder u honderd schapen heeft en er één verliest, laat hij dan niet de negenennegentig in de wildernis achter om op zoek te gaan naar het verlorene totdat hij het vindt? En als hij het vindt, legt hij het vol vreugde op zijn schouders en hij gaat naar huis, roept zijn vrienden en buren bij elkaar en zegt hun: Deelt in mijn vreugde, want mijn schaap dat verloren was geraakt heb ik gevonden. Ik zeg u: Zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over één zondaar die zich bekeert, dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen bekering nodig hebben.”