Uit het heilig Evangelie van onze Heer Jezus Christus (Lc 24, 35-48)
In die tijd vertelden de twee leerlingen wat er onderweg gebeurd was en hoe Jezus door hen herkend werd aan het breken van het brood. Terwijl ze daarover spraken stond Hijzelf plotseling in hun midden en zei: Vrede zij u. In hun verbijstering en schrik meenden ze een geest te zien. Maar Hij sprak tot hen: Waarom zijt ge ontsteld en waarom komt er twijfel op in uw hart? Kijkt naar mijn handen en voeten: Ik ben het zelf. Betast Mij en kijkt: een geest heeft geen vlees en beenderen zoals ge ziet dat Ik heb. En na zo gesproken te hebben toonde Hij hun zijn handen en voeten. Toen ze het van vreugde en verbazing niet konden geloven zei Hij tot hen: Hebt ge hier iets te eten? Zij reikten Hem een stuk geroosterde vis aan; Hij nam het en at het voor hun ogen op. Hij sprak tot hen: Dit zijn mijn woorden, die Ik sprak toen Ik nog bij u was: Alles moet vervuld worden wat over Mij staat in de Wet van Mozes, in de profeten en in de psalmen. Toen maakte Hij hun geest toegankelijk voor het begrijpen van de Schriften. Hij zei hun: Zo spreken de Schriften over het lijden en sterven van de Messias en over zijn verrijzenis uit de doden op de derde dag, over de verkondiging onder alle volkeren, van de bekering en de vergiffenis der zonden in zijn Naam. Te beginnen met Jeruzalem moet gij van dit alles getuigen.
PAX VOBIS (Beeld van Piet Gerrits, Priorij Thabor)
Overdenking voor de 3e Zondag van Pasen
Hij werd herkend aan het gemeenschappelijk leven van de
eerste christenen en aan het breken van het Brood, aan de vrede die Hij als
verrezen Heer brengt.
Als Christus gekruisigd is, zoekt de liefdevolle God
verzoening. Van deze verzoening kunnen ook wij getuigen, in onze daden. Geen
woorden maar daden zingt een bekend clublied.
Daarover zijn we het allemaal wel eens, wij kunnen van
ons geloof getuigen.
Wij ontmoeten ook heel wat mensen die dat eerlijk
proberen. Maar er zijn ook velen die echt ontmoedigd zijn. Er is het probleem
van hoe vertellen wij het de volgende generatie? Komt het volgende geslacht nog
wel in onze kerken? We kunnen ons wel troosten met de gedachte dat het
resultaat van ons getuigenis niet van ons afhangt, maar van de goede God. Het
is evenwel ook waar dat het van betekenis is om ons regelmatig eens te bezinnen
over ons getuigenis. Is dat in de lijn van Jezus´ leven?
Wij horen weer de woorden van Hem: ´Vrede zij u´. Hij
biedt vrede en verzoening aan. Na alles wat mensen Hem hebben aangedaan, zegt
Hij: ´Vrede zij u´.
Ook zijn apostelen hadden Hem in de steek gelaten, maar
Hij kleineert hen niet. Bij Hem is er
niets van een verwijt te merken: ´Vrede zij u´.
Een eerste bruikbare tip: vrede en mildheid blijven
aanbieden, welke pijn wij ook geleden hebben... Dan toont Hij hun zijn wonden :
zijn deze niet het teken van wat op het eerste gezicht een mislukking was? Hij gaat niet groot op
zijn lijden.
Wij hoeven ons niet sterker voor te doen dan we zijn.
Misschien kunnen wij andere mensen wel laten delen in ons menselijk mislukken,
onze kwetsbaarheid durven tonen en onze beperkingen. Wonden zijn de meest
directe weg om iemand te leren kennen. ´Leg uw handen in mijn wonden´, horen
wij in het Evangelie.
Christus laat zichzelf kennen.
Mensen openbaren zich niet zo vlug. Hier dus een tweede
tip.
Christus doet ook een beroep op mensen: ´Hebben jullie
hier iets te eten?´ De beste weg om iemand te helpen is vaak om zijn hulp te
vragen: hij ervaart dan dat hij van betekenis is.
Dan eet Christus met hen. Bereid zijn om het leven te
delen met mensen, ook dit is een bruikbare tip.
En dan kan er gesproken worden over de Schriften. Dan
kunnen wij met woorden getuigen van Gods grenzeloze, eindeloze menslievendheid,
van zijn geduld en mildheid. Kortom wij getuigen dan van dit ene: God is
liefde. Hij zegt ´JA´ tegen ons en wel voor goed, zonder voorwaarden te
stellen.
