zondag 29 juni 2025

Homily Pope Benedict XVI Solemnity of sts Peter and Paul

The Feast of the Holy Apostles Peter and Paul is at the same time a grateful memorial of the great witnesses of Jesus Christ and a solemn confession for the Church: one, holy, catholic and apostolic. It is first and foremost a feast of catholicity. The sign of Pentecost - the new community that speaks all languages and unites all peoples into one people, in one family of God -, this sign has become a reality. Our liturgical assembly, at which Bishops are gathered from all parts of the world, people of many cultures and nations, is an image of the family of the Church distributed throughout the earth.

Strangers have become friends; crossing every border, we recognize one another as brothers and sisters. This brings to fulfilment the mission of St Paul, who knew that he was the "minister of Christ Jesus among the Gentiles, with the priestly duty of preaching the Gospel of God so that the Gentiles [might] be offered up as a pleasing sacrifice, consecrated by the Holy Spirit" (Rom 15: 16).
The purpose of the mission is that humanity itself becomes a living glorification of God, the true worship that God expects: this is the deepest meaning of catholicity - a catholicity that has already been given to us, towards which we must constantly start out again. Catholicity does not only express a horizontal dimension, the gathering of many people in unity, but also a vertical dimension: it is only by raising our eyes to God, by opening ourselves to him, that we can truly become one.

Like Paul, Peter also came to Rome, to the city that was a centre where all the nations converged and, for this very reason, could become, before any other, the expression of the universal outreach of the Gospel. As he started out on his journey from Jerusalem to Rome, he must certainly have felt guided by the voices of the prophets, by faith and by the prayer of Israel.

The mission to the whole world is also part of the proclamation of the Old Covenant: the people of Israel were destined to be a light for the Gentiles. The great Psalm of the Passion, Psalm 22[21], whose first verse Jesus cried out on the Cross: "My God, my God, why have you forsaken me?", ends with the vision: "All the ends of the earth shall remember and turn to the Lord; all the families of the nations shall bow down before him" (Ps 22[21]: 28). When Peter and Paul came to Rome, the Lord on the Cross who had uttered the first line of that Psalm was risen; God's victory now had to be proclaimed to all the nations, thereby fulfilling the promise with which the Psalm concludes.

Catholicity means universality - a multiplicity that becomes unity; a unity that nevertheless remains multiplicity. From Paul's words on the Church's universality we have already seen that the ability of nations to get the better of themselves in order to look towards the one God, is part of this unity. In the second century, the founder of Catholic theology, St Irenaeus of Lyons, described very beautifully this bond between catholicity and unity and I quote him. He says: "The Church spread across the world diligently safeguards this doctrine and this faith, forming as it were one family: the same faith, with one mind and one heart, the same preaching, teaching and tradition as if she had but one mouth. Languages abound according to the region but the power of our tradition is one and the same. The Churches in Germany do not differ in faith or tradition, neither do those in Spain, Gaul, Egypt, Libya, the Orient, the centre of the earth; just as the sun, God's creature, is one alone and identical throughout the world, so the light of true preaching shines everywhere and illuminates all who desire to attain knowledge of the truth" (Adv. Haer. I 10, 2). The unity of men and women in their multiplicity has become possible because God, this one God of heaven and earth, has shown himself to us; because the essential truth about our lives, our "where from?" and "where to?" became visible when he revealed himself to us and enabled us to see his face, himself, in Jesus Christ. This truth about the essence of our being, living and dying, a truth that God made visible, unites us and makes us brothers and sisters. Catholicity and unity go hand in hand. And unity has a content: the faith that the Apostles passed on to us in Christ's name.

I am pleased that yesterday, the Feast of St Irenaeus and the eve of the Solemnity of Sts Peter and Paul, I was able to give the Church a new guide for the transmission of the faith that will help us to become better acquainted with and to live better the faith that unites us: the Compendium of the Catechism of the Catholic Church. The essential content of what is presented in detail in the complete Catechism, through the witness of the saints of all the ages and with reflections that have matured in theology, is summed up here in this book and must then be translated into everyday language and constantly put into practice. The book is in the form of a dialogue with questions and answers.

The 14 images associated with the various areas of faith are an invitation to contemplation and meditation. In other words, a visible summary of what the written text develops in full detail. At the beginning there is a reproduction of a 6th-century icon of Christ, kept at Mount Athos, that portrays Christ in his dignity as Lord of the earth but at the same time also as a herald of the Gospel which he holds in his hand. "I am who am", this mysterious name of God presented in the Old Testament, is copied here as his own name: all that exists comes from him; he is the original source of all being. And since he is one, he is also ever present, ever close to us and at the same time, ever in the lead: an "indicator" on our way through life, especially since he himself is the Way. This book cannot be read as if it were a novel. Its individual sections must be calmly meditated upon and, through the images, its content must be allowed to penetrate the soul. I hope that it will be received as such and become a reliable guide in the transmission of the faith.

We have said that the catholicity of the Church and the unity of the Church go together. The fact that both dimensions become visible to us in the figures of the holy Apostles already shows us the consequent characteristic of the Church: she is apostolic. What does this mean?

The Lord established Twelve Apostles just as the sons of Jacob were 12. By so doing he was presenting them as leaders of the People of God which, henceforth universal, from that time has included all the peoples. St Mark tells us that Jesus called the Apostles so "to be with him, and to be sent out" (Mk 3: 14). This seems almost a contradiction in terms. We would say: "Either they stayed with him or they were sent forth and set out on their travels". Pope St Gregory the Great says a word about angels that helps us resolve this contradiction. He says that angels are always sent out and at the same time are always in God's presence, and continues, "Wherever they are sent, wherever they go, they always journey on in God's heart" (Homily, 34, 13). The Book of Revelation described Bishops as "angels" in their Church, so we can state: the Apostles and their successors must always be with the Lord and precisely in this way - wherever they may go - they must always be in communion with him and live by this communion.

The Church is apostolic, because she professes the faith of the Apostles and attempts to live it. There is a unity that marks the Twelve called by the Lord, but there is also continuity in the apostolic mission. St Peter, in his First Letter, described himself as "a fellow elder" of the presbyters to whom he writes (5: 1). And with this he expressed the principle of apostolic succession: the same ministry which he had received from the Lord now continues in the Church through priestly ordination. The Word of God is not only written but, thanks to the testimonies that the Lord in the sacrament has inscribed in the apostolic ministry, it remains a living word. Thus, I now address you, dear Brother Bishops. I greet you with affection, together with your relatives and the pilgrims from your respective Dioceses. You are about to receive the Pallium from the hands of the Successor of Peter. We had it blessed, as though by Peter himself, by placing it beside his tomb. It is now an expression of our common responsibility to the "chief Shepherd" Jesus Christ, of whom Peter speaks (I Pt 5: 4). The Pallium is an expression of our apostolic mission. It is an expression of our communion whose visible guarantee is the Petrine ministry. Unity as well as apostolicity are bound to the Petrine service that visibly unites the Church of all places and all times, thereby preventing each one of us from slipping into the kind of false autonomy that all too easily becomes particularization of the Church and might consequently jeopardize her independence. So, let us not forget that the purpose of all offices and ministries is basically that "we [all] become one in faith and in the knowledge of God's son, and form that perfect man who is Christ come to full stature", so that the Body of Christ may grow and build "itself up in love" (Eph 4: 13, 16).

In this perspective, I warmly and gratefully greet the Delegation of the Orthodox Church of Constantinople, sent by the Ecumenical Patriarch Bartholomew I to whom I address a cordial thought, and led by Metropolitan Ioannis, who has come for our feast day and is taking part in our celebration. Even though we may not yet agree on the issue of the interpretation and importance of the Petrine Ministry, we are nonetheless together in the apostolic succession, we are deeply united with one another through episcopal ministry and through the sacrament of priesthood, and together profess the faith of the Apostles as it is given to us in Scripture and as it was interpreted at the great Councils. At this time in a world full of scepticism and doubt but also rich in the desire for God, let us recognize anew our common mission to witness to Christ the Lord together, and on the basis of that unity which has already been given to us, to help the world in order that it may believe. And let us implore the Lord with all our hearts to guide us to full unity so that the splendour of the truth, which alone can create unity, may once again become visible in the world.

Today's Gospel tells of the profession of faith of St Peter, on whom the Church was founded: "You are the Messiah... the Son of the living God" (Mt 16: 16). Having spoken today of the Church as one, catholic and apostolic but not yet of the Church as holy, let us now recall another profession of Peter, his response on behalf of the Twelve at the moment when so many abandoned Christ: "We have come to believe; we are convinced that you are God's holy one" (Jn 6: 69). What does this mean?

Jesus, in his great priestly prayer, says that he is consecrating himself for his disciples, an allusion to the sacrifice of his death (cf. Jn 17: 19). By saying this, Jesus implicitly expresses his role as the true High Priest who brings about the mystery of the "Day of Reconciliation", no longer only in substitutive rites but in the concrete substance of his own Body and Blood. The Old Testament term "the Holy One of the Lord" identified Aaron as the High Priest who had the task of bringing about Israel's sanctification (Ps 106[105]: 16; Vulgate: Sir 45: 6). Peter's profession of Christ, whom he declares to be the Holy One of God, fits into the context of the Eucharistic Discourse in which Jesus announces the Day of Reconciliation through the sacrificial offering of himself: "the bread I will give is my flesh, for the life of the world" (Jn 6: 51). So this profession is the background of the priestly mystery of Jesus, his sacrifice for us all. The Church is not holy by herself; in fact, she is made up of sinners - we all know this and it is plain for all to see. Rather, she is made holy ever anew by the Holy One of God, by the purifying love of Christ. God did not only speak, but loved us very realistically; he loved us to the point of the death of his own Son. It is precisely here that we are shown the full grandeur of revelation that has, as it were, inflicted the wounds in the heart of God himself. Then each one of us can say personally, together with St Paul, I live "a life of faith in the Son of God, who loved me and gave himself for me" (Gal 2: 20).

Let us pray to the Lord that the truth of these words may be deeply impressed in our hearts, together with his joy and with his responsibility; let us pray that shining out from the Eucharistic Celebration it will become increasingly the force that shapes our lives.

Bishop Barron on Saints Peter and Paul

HH Petrus en Paulus "Samen hebben zij de ene gemeenschap van Christus opgebouwd"

29 juni Hoogfeest van de HH. Apostelen Petrus en Paulus

PREFATIE



Heilige Vader, machtige eeuwige God,
om recht te doen aan uw heerlijkheid,
om heil en genezing te vinden zullen wij U danken,
altijd en overal.

Want het feest van uw heilige Apostelen
vervult ons met vreugde:
Petrus, die als eerste van allen het geloof heeft beleden,
Paulus, die het als leraar heeft verklaard.
De een heeft met de heilige rest van Israël de jonge Kerk gesticht;
de ander werd de leraar van de volkeren, van allen die geroepen zijn.
Samen hebben zij, ieder op zijn eigen wijze,
de ene gemeenschap van Christus opgebouwd,
en nu zij beiden dezelfde kroon ontvangen hebben,
worden zij in heel de wereld samen gevierd.

Daarom, met alle Engelen en Heiligen,
loven en aanbidden wij U zolang er woorden zijn en zingen U vol vreugde:

Sanctus, Sanctus, Sanctus…

Lezingen H. Mis 29 juni - HH. Petrus en Paulus - apostelen - hoogfeest

Eerste lezing (Hand. 12, 1-11)
Uit de Handelingen van de Apostelen.
In die dagen legde koning Herodes de hand op enkele leden van de kerk om hen te mishandelen: Jakobus, de broer van Johannes, liet hij met het zwaard ter dood brengen. Omdat hij bemerkte dat dit de joden aangenaam was, liet hij ook nog Petrus gevangen nemen. Het was juist in de dagen van het ongedesemde brood. Toen hij hem in handen had gekregen, wierp hij hem in de gevangenis en liet hem bewaken door vier groepen soldaten, elk van vier man; het was zijn bedoeling Petrus na het paasfeest voor het volk te leiden. Terwijl Petrus in de gevangenis zat, werd door de kerk vurig voor hem tot God gebeden. In de nacht vóórdat Herodes hem wilde laten voorleiden, lag Petrus met twee kettingen vastgebonden, te slapen tussen twee soldaten, terwijl ook voor de poort van de gevangenis wacht werd gehouden. Opeens stond een engel des Heren bij hem en was de cel hel verlicht. Hij stootte Petrus in de zij, wekte hem en sprak: “Sta vlug op.” Meteen vielen de kettingen van zijn handen. Vervolgens zei de engel: “Doe uw gordel om en bind uw sandalen onder.” Petrus deed het. De engel hernam: “Sla uw mantel om en volg mij.” Hij ging mee naar buiten zonder nog te beseffen dat het werkelijkheid was wat de engel deed: hij meende een visioen te zien. Zij passeerden de eerste en de tweede wacht en kwamen aan de ijzeren poort, die toegang gaf tot de stad; deze ging vanzelf voor hen open. Zij traden naar buiten, liepen een straat ver en eensklaps was de engel verdwenen. Toen kwam Petrus tot zichzelf en zei: “Nu weet ik zeker, dat de Heer zijn engel heeft gezonden en mij heeft ontrukt aan de macht van Herodes en aan alles wat het volk der Joden verwachtte.”

Tweede lezing (2 Tim. 4, 6-8.17-18)
Uit de tweede brief van de heilige apostel Paulus aan Timóteüs.
Dierbare, wat mij betreft, mijn bloed wordt weldra geplengd, het uur van mijn heengaan is nabij. Ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop voleind, het geloof bewaard. Nu wacht mij de krans der gerechtigheid waarmee de Heer, de rechtvaardige Rechter, mij zal belonen op de grote dag, en niet alleen mij, maar allen die met liefde uitzien naar zijn komst. De Heer heeft mij terzijde gestaan en mij kracht gegeven om mijn ambt als prediker van het evangelie ten einde toe te vervullen, zodat alle volken ervan horen, en ik werd verlost uit de muil van de leeuw. De Heer zal mij blijven beschermen tegen alle boze aanslagen en mij behouden overbrengen naar zijn hemels koninkrijk. Hem zij de heerlijkheid in de eeuwen der eeuwen! Amen.

Evangelie (Mt. 16, 13-19)
In die tijd, toen Jezus in de streek van Caesarea van Filippus gekomen was, stelde Hij zijn leerlingen deze vraag: “Wie is, volgens de opvatting van de mensen, de Mensenzoon?” Zij antwoordden: “Sommigen zeggen Johannes de Doper, anderen Elia, weer anderen Jeremia of een van de profeten.” “Maar gij - sprak Hij tot hen - wie zegt gij dat Ik ben?” Simon Petrus antwoordde: “Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God.” Jezus hernam: “Zalig zijt gij, Simon, zoon van Jona, want niet vlees en bloed hebben u dit geopenbaard, maar mijn Vader die in de hemel is. Op mijn beurt zeg Ik u: Gij zijt Petrus; en op deze steenrots zal Ik mijn kerk bouwen en de poorten der hel zullen haar niet overweldigen. Ik zal u de sleutels geven van het Rijk der hemelen en wat gij zult binden op aarde, zal ook in de hemel gebonden zijn en wat gij zult ontbinden op aarde, zal ook in de hemel ontbonden zijn.”

vrijdag 27 juni 2025

Akte van Eerherstel tot het Heilig Hart van Jezus - bidden wij iedere maand

H. Hartbeeld Kerkplein Sint Odilienberg
Aan de vooravond van Eerste Vrijdag bidden wij iedere maand

AKTE VAN EERHERSTEL TOT ONZE ZALIGMAKER

Bij gelegenheid van het Hoogfeest van het Heilig Hart van Jezus

Allerzoetste Jezus, uw onmetelijke liefde tot de mensen wordt met zo grote onverschilligheid, onachtzaamheid en minachting op de meest ondankbare wijze beantwoord. Zie ons neergeknield voor uw altaar; wij willen de zondige nalatigheid van de mensen en de smaad, die uw allerbeminnelijkst Hart overal wordt aangedaan, naar best vermogen herstellen door een bijzondere eerbetuiging.

Wij zijn echter indachtig, dat ook wij ons aan zulk een onwaardige bejegening wel eens zullen hebben schuldig gemaakt. Wij gevoelen daarover een diepste berouw en roepen uw barmhartigheid af op de eerste plaats over onszelf. Wij willen door vrijwillige boete onze eigen slecht daden goedmaken, maar ook de slecht daden van hen die ver zijn afgedwaald van de weg ter zaligheid, - die volharden in hun ontrouw en weigeren, U als herder en leidsman te volgen,- of die de doopbeloften met voeten treden en het zoete juk van uw geboden hebben afgeworpen.

Wij willen eerherstel geven voor deze betreurenswaardige misdrijven, zowel voor alle gezamenlijk als voor de misdaden van ieder van ons in het bijzonder: voor de tuchteloosheid en schandelijkheid van leven en levensopvatting; voor zoveel arglistigheid, waarmede men de zielen van onschuldigen belaagt; voor het schenden der feestdagen; voor de verfoeilijke verwensingen tegen U en uw heiligen; voor het belasteren van uw plaatsbekleder op aarde en van de priesterlijke stand; voor de onverschilligheid en de afschuwelijke heiligschennissen ten opzichte van het sacrament van de goddelijke liefde; en eindelijk voor de openbare misdrijven van de volken, die zich verzetten tegen de rechten en het leergezag van de Kerk, die Gij hebt gesticht.
Wij bieden U tot herstel van de geschonden goddelijke eer, de voldoening aan, die Gij eens op het Kruis aan de Vader hebt gebracht en die Gij op onze altaren dagelijks blijft hernieuwen. Wij verenigen ons daarbij met de voldoeningen van de Moedermaagd, van alle heiligen en van alle vrome christenen. Wij beloven U van harte, eerherstel te geven zowel voor onze eigen vroegere zonden als voor die van anderen, en voor de onverschilligheid ten opzichte van uw overgrote liefde.

Dat zullen wij doen, voorzover het ons met de hulp van uw genade mogelijk is, door een vast Geloof, door een reine levenswandel, door nauwgezette naleving van de voorschriften van het Evangelie, vooral van het gebod van liefde. Ook zullen wij de beledigingen, die men U nog zal willen aandoen, naar best vermogen verhinderen en zo vele mensen als ons mogelijk is tot uw dienst brengen. Allergenadigste Jezus, wij smeken U, aanvaard de hulde van onze vrijwillige voldoening door de voorspraak van de heilige Maagd Maria, die U het meest eerherstel bracht. Schenk ons de grote genade van de eindvolharding, zodat wij U tot onze dood volkomen getrouw blijven dienen. En geef, dat wij tenslotte mogen bereiken het vaderland, waar Gij als God met de Vader en de Heilige Geest leeft en heerst in de eeuwen der eeuwen.

Amen.

Vindplaats rkdocumenten.nl

Lezingen H. Mis Hoogfeest van het H. Hart van Jezus – derde vrijdag na Pinksteren jaar C

Eerste lezing (Ez. 34, 11-16)
Uit de Profeet Ezechiël.
Zo spreekt de Heer God: “Ik zoek mijn kudde op en bezoek mijn eigen schapen. Zoals een herder omziet naar zijn kudde, en zich onder zijn schapen begeeft wanneer ze verstrooid zijn, zo zal Ik omzien naar mijn schapen en ze in veiligheid brengen, hoe ver ze ook afgedwaald zijn ten gevolge van mist en nevel. Ik breng ze bijeen uit alle volken en drijf ze samen uit alle landen, om ze te voeren naar hun eigen grond; Ik zal ze laten weiden op Israëls bergen, in hun eigen dalen en bewoonde streken. Ik zal ze weiden op vette grond; hoog op de bergen is hun weideland; daar kunnen ze rusten en grazen op grasrijke grond en vette weiden, op de bergen van Israël. Ik zal mijn schapen weiden, Ik zelf zal ze laten rusten”, spreekt de Heer God. “De verdwaalde schapen ga Ik zoeken, de verstrooide schapen bijeenbrengen, de gewonde dieren verbinden, de zwakke weer krachtig maken, en passen op de gezonde en sterke dieren. Ik zal ze laten weiden in overvloed.”

Tweede lezing (Rom. 5, 5-11)
Uit de brief van de heilige apostel Paulus aan de christenen van Rome.
Broeders en zusters, Gods liefde is in ons hart uitgestort door de heilige Geest die ons werd geschonken. Want Christus is voor goddelozen gestorven op de gestelde tijd, toen wijzelf nog geheel hulpeloos waren. Men zal niet licht iemand vinden, die zijn leven geeft voor een rechtvaardige, al zou misschien iemand in een bepaald geval dit van zich kunnen verkrijgen. God echter bewijst zijn liefde voor ons juist hierdoor, dat Christus voor ons is gestorven toen wij nog zondaars waren. Des te zekerder zullen wij ontkomen aan de toorn nu wij eenmaal gerechtvaardigd zijn door zijn bloed, dankzij Hem. Toen wij vijanden waren, zijn wij met God verzoend door de dood van zijn Zoon; des te zekerder zullen wij, eenmaal verzoend, gered worden door zijn leven. En dat niet alleen: nu reeds juichen wij in God door Jezus Christus onze Heer door wie wij de verzoening hebben ontvangen.

Evangelie (Luc. 15, 3-7)
In die tijd hield Jezus de Farizeeën en Schriftgeleerden deze gelijkenis voor: “Wanneer iemand onder u honderd schapen heeft en er één verliest, laat hij dan niet de negenennegentig in de wildernis achter om op zoek te gaan naar het verlorene totdat hij het vindt? En als hij het vindt, legt hij het vol vreugde op zijn schouders en hij gaat naar huis, roept zijn vrienden en buren bij elkaar en zegt hun: Deelt in mijn vreugde, want mijn schaap dat verloren was geraakt heb ik gevonden. Ik zeg u: Zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over één zondaar die zich bekeert, dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen bekering nodig hebben.”

H. Hart-devotie "Geen zaak van religieuze vertedering"

Recent gerestaureerd H. Hart-beeld Kerkplein Sint Odilienberg
Het Hart van Jesus

De devotie tot het heilig Hart des Heren wordt somtijds beschouwd en beoefend als een zaak van religieuze vertedering. Hier wreekt zich het gemis aan theologische diepgang en men verengt dan de godsdienst tot een uiting van gevoel in de beperkte zin van het woord. Wanneer de heilige Kerk ons in de latere tijden het Hart van Jesus voorhoudt als symbool ook van zijn menselijke liefde en als een aansporing tot innigheid en hartelijkheid van de wederliefde, dan laat zij toch niet na op de objectieve en verlossende werkelijkheid te wijzen die dit dierbaar zinnebeeld voor ons beduidt, los van elke gevoelsinslag.

„Uit het doorboorde Hart wordt de Kerk, Christus' Bruid, geboren. Dáár werd, Gods volk ten heil, de deur der ark geopend. Dáár vloeit met zevenvoudige stroom immer vlietende genade waar wij onze besmeurde klederen wassen mogen in het bloed van het Lam.”
(hymne van de vespers op het feest van het heilig Hart).

Jesus' gemartelde en verheerlijkte mensheid werd voor ons eerste en laatste, de enige en mateloze  bron der genade, dat is: de bron van het eeuwige leven. Zij werd dat door de schande van het kruis en door de glorie der verheerlijking. En deze edelmoedige bronaar stuwt haar wateren door de Kerk, door het mystieke Lichaam de Heren, van zijn geest en kracht vervuld. Devotie tot het heilig Hart van Jesus betekent aldus, wel verstaan, ook devotie tot de Kerk, zijn Bruid.

In de oudste tijden der christenheid werd Jesus' Hart niet op dezelfde wijze vereerd als thans, maar de realiteit der verlossing, door dat Hart bewerkt en verzinnebeeld, leefde sterker in het bewustzijn der gelovigen. Wij kunnen nog immer van hen leren. Allen, zij spraken om hun religieuze gedachten uit te drukken een gedeeltelijk andere taal dan wij. Wij moeten daarom somtijds de taal van het Nieuwe Testament enigszins overzetten om ze voor de gemiddelde mens van tegenwoordig helemaal  voorzichtig te maken (Wellicht zou het omgekeerde om vele redenen beter zijn: dat wij méér  trachtten onszelf uit te drukken in de taal van de  Bijbel).

Het geslachtofferde Lam is de bron van het heil die onze geluksdorst stilt en ons oneindig méér geeft dan wij  „denken over verlangen kunnen” en aldus, in de tijd van het aardse leven, voor ons kruis en zaligheid tevens is. Zij lijden heeft voor ons de Geest verdiend en de verheerlijkte Heiland schenkt Hem aan de christenen. Uit de geopende zijde en het doorboorde Hart vloeit waarlijk water des levens en verlossend bloed.

In het offer der mis komt het gekruisigde en verheerlijkte Lam op onze altaren en in het offermaal mogen wij onze dorst lessen aan die geestelijke Rots.

Uit P. Grossouw "Innerlijk leven"

Introitus Hoogfeest H. Hart “Cogitationes”

zondag 22 juni 2025

Augustine on the nature of the Sacrament of the Eucharist

What you see on God's altar, you've already observed during the night that has now ended. But you've heard nothing about just what it might be, or what it might mean, or what great thing it might be said to symbolize. For what you see is simply bread and a cup - this is the information your eyes report. But your faith demands far subtler insight: the bread is Christ's body, the cup is Christ's blood. Faith can grasp the fundamentals quickly, succinctly, yet it hungers for a fuller account of the matter. As the prophet says, "Unless you believe, you will not understand." [Is. 7.9; Septuagint] So you can say to me, "You urged us to believe; now explain, so we can understand." Inside each of you, thoughts like these are rising: "Our Lord Jesus Christ, we know the source of his flesh; he took it from the virgin Mary. Like any infant, he was nursed and nourished; he grew; became a youngster; suffered persecution from his own people. To the wood he was nailed; on the wood he died; from the wood, his body was taken down and buried. On the third day (as he willed) he rose; he ascended bodily into heaven whence he will come to judge the living and the dead. There he dwells even now, seated at God's right. So how can bread be his body? And what about the cup? How can it (or what it contains) be his blood?" My friends, these realities are called sacraments because in them one thing is seen, while another is grasped. What is seen is a mere physical likeness; what is grasped bears spiritual fruit. So now, if you want to understand the body of Christ, listen to the Apostle Paul speaking to the faithful: "You are the body of Christ, member for member." [1 Cor. 12.27] If you, therefore, are Christ's body and members, it is your own mystery that is placed on the Lord's table! It is your own mystery that you are receiving! You are saying "Amen" to what you are: your response is a personal signature, affirming your faith. When you hear "The body of Christ", you reply "Amen." Be a member of Christ's body, then, so that your "Amen" may ring true! But what role does the bread play? We have no theory of our own to propose here; listen, instead, to what Paul says about this sacrament: "The bread is one, and we, though many, are one body." [1 Cor. 10.17] Understand and rejoice: unity, truth, faithfulness, love. "One bread," he says. What is this one bread? Is it not the "one body," formed from many? Remember: bread doesn't come from a single grain, but from many. When you received exorcism, you were "ground." When you were baptized, you were "leavened." When you received the fire of the Holy Spirit, you were "baked." Be what you see; receive what you are. This is what Paul is saying about the bread. So too, what we are to understand about the cup is similar and requires little explanation. In the visible object of bread, many grains are gathered into one just as the faithful (so Scripture says) form "a single heart and mind in God" [Acts 4.32]. And thus it is with the wine. Remember, friends, how wine is made. Individual grapes hang together in a bunch, but the juice from them all is mingled to become a single brew. This is the image chosen by Christ our Lord to show how, at his own table, the mystery of our unity and peace is solemnly consecrated. All who fail to keep the bond of peace after entering this mystery receive not a sacrament that benefits them, but an indictment that condemns them. So let us give God our sincere and deepest gratitude, and, as far as human weakness will permit, let us turn to the Lord with pure hearts. With all our strength, let us seek God's singular mercy, for then the Divine Goodness will surely hear our prayers. God's power will drive the Evil One from our acts and thoughts; it will deepen our faith, govern our minds, grant us holy thoughts, and lead us, finally, to share the divine happiness through God's own son Jesus Christ. Amen! (Sermon 272)

28 januari H.Thomas van Aquino - Liturgische gezangen Sacramentsdag

Lauda, Sion, Salvatorem,
lauda ducem et pastorem,
in hymnis et canticis.

Sion, loof uw Zaligmaker
loof uw leidsman en uw herder,
met hymnen en lofgezang.

Quantum potes, tantum aude
quia maior omni laude, 
nec laudare suffices!

Durf het, met uw zwak vermogen,
want Hij gaat alle lof te boven
en niet kunt gij Hem voldoende loven!

Hebben de filosofische en theologische geschriften van de H. Thomas van Aquino een groot gezag, zijn levenswandel wordt gekenmerkt door een diepe religiositeit en heiligheid, gecentreerd rond het Sacrament van de H. Eucharistie.

Hij ontwierp in opdracht van paus Urbanus IV de liturgie van het feest ter ere van het Allerheiligste Sacrament, welk feest 750 geleden werd ingesteld. Dit nieuwe feest op de kerkelijke kalender staat in directe relatie met Juliana van Luik, een heilige uit onze streken, die naar aanleiding van een visioen (begin 13e eeuw) ijverde voor de invoering van een eigen feest ter ere van het Heilig Sacrament.

Uit de teksten van het officie van Sacramentsdag dat de H. Thomas samenstelde, spreken diepgaande beschouwing en wonderbaar gebedsleven, innigheid en warmte. Het mysterie van de H. Eucharistie belichtte hij in alle aspecten die vervat zijn in de katholieke leer, zodat ook hier het adagium geldt: Lex credendi lex orandi – het geloof is de leidraad en de voedende bron voor het gebed, uit de liturgie van de Kerk spreekt haar geloof. Wie de teksten van de liturgie met hart en geest toegewijd bemediteert, dringt geleidelijk door tot het bevatten van haar geloofsgeheimen.

Voor dit feest schreef de H. Thomas eveneens de beroemde hymnen Lauda Sion en Pange lingua.De 2e strofe “Quantum potes, tantum aude” is naast een algemene aansporing van alle christenen een bijzondere aansporing tot hen die op basis van hun roeping en plaats binnen de Kerk  de “Liturgie van de Getijden” zingen en bidden teneinde de  “Laudis Canticum” –  “de lofzang die eeuwig weerklinkt in de hemel en die onze de Hogepriester Jezus Christus is begonnen en door de Kerk in de loop der eeuwen steeds is voortgezet, met trouw, volharding en blijdschap te beoefenen. De liturgie van de Getijden is een noodzakelijke aanvulling rond de hoogste goddelijke Eredienst, het eucharistisch Offer, om op vastgestelde momenten van de dag alle momenten van het menselijk leven met deze lofzang te doordringen” (1).

(1) Verg. Apostolische Constituties “Laudis Canticum” van paus Paulus VI, 1 nov. 1970


Hoogfeest van het Heilig Lichaam en Bloed van Christus - Sacramentsdag

Op Donderdag na Drievuldigheidszondag vieren wij het

Hoogfeest van het Heilig Lichaam en Bloed van Christus
Sacramentsdag

2e lezing uit de Lezingendienst van Liturgia Horarum:

Ex Operibus sancti Thomæ de Aquino presbyteri
(Opusculum 57, in festo Corporis Christi, lect. 1-4)
O kostbare en wondere Maaltijd!
Toen de Eniggeboren Zoon Gods ons deelachtig wilde maken aan zijn Godheid, nam Hij onze natuur aan, opdat Hij, mens geworden, ons mensen tot goden zou maken.
En bovendien heeft Hij datgene, wat Hij van onze natuur aannam, geheel tot ons heil doen dienen. Want zijn Lichaam droeg Hij op het altaar van het kruis op aan God, zijn Vader, als slachtoffer tot onze verzoening. Zijn Bloed vergoot Hij als losprijs en tegelijk als reinigingsbad, opdat wij vrijgekocht van een ellendige slavernij, van al onze zonden zouden gereinigd worden.

Maar om te bewerken, dat er van zulk een grote weldaad bij ons altijd een herinnering zou achterblijven, liet Hij de gelovigen zijn Lichaam achter als spijs, onder de gedaante van brood, en zijn Bloed als drank onder de gedaante van wijn.

O kostbare en wondere Maaltijd, heilbrengend en vol heerlijkheid! Want wat kan er kostbaarder zijn dan deze Maaltijd; waarin ons niet, als onder de oude Wet, het vlees van kalveren en bokken te eten wordt voorgezet, maar Christus zelf, waarachtig God? Wat is er meer te bewonderen dan dit Sacrament?

Geen sacrament ook is heilzamer dan dit, waarin wij gezuiverd worden van onze zonden, waar de deugden worden vermeerderd en de geest wordt gevoed met een overvloed van allerlei  geestelijke gaven.
Het wordt in de Kerk opgedragen voor levenden en doden, opdat allen er nut uit zouden trekken, omdat het ook tot nut van allen werd ingesteld.

De heerlijkheid van dit sacrament tenslotte kan door niemand ten volle worden uitgedrukt, waar de geestelijke heerlijkheid in haar bron wordt genoten; en hier wordt de herinnering gevierd aan die uiterste liefde, die Christus ons in zijn lijden heeft getoond.

Om dan ook de onmetelijkheid van die liefde inniger in de harten van de gelovigen te prenten, heeft Hij bij het Laatste Avondmaal, toen Hij na de viering van het Paasmaal vanuit deze wereld naar de Vader zou gaan, dit Sacrament ingesteld als een blijvende gedachtenis aan zijn Lijden, als de vervulling van de oude voorafbeeldingen, als het grootste van de wonderen, door Hm verricht, en liet Hij deze na als een uitzonderlijke troost voor hen, die bedroefd over zijn afwezigheid achterbleven.

zondag 15 juni 2025

The Theology of the Trinity - Bishop Barron's Sunday Sermon

Collectegebed Eerste zondag na Pinksteren - Heilige Drieëenheid - "In macht en majesteit te aanbidden"



Collectegebed Eerste zondag na Pinksteren

Heilige Drieëenheid

Vandaag belijden we ons vast geloof in de leer van de H. Drieëenheid, het vaste fundament van de christelijke waarheid en het meest geheimnisvolle van alle dogma’s.

Binnen de cyclus van het kerkelijk jaar heeft dit feest een passende plaats: na de Hemelvaart van de Zoon naar de Vader, de Komst van de H.Geest met Pinksteren en de zondag daarna de H. Drieëenheid. Toen de Apostelen met Pinksteren de H. Geest hadden ontvangen, begonnen zij te prediken en te dopen, volgens het bevel, dat Christus hun had gegeven, toen Hij tot hen sprak: “Gaat dan en onderwijst alle volken, en doopt hen in de Naam van de Vader, en de Zoon en de Heilige Geest, en leert hen onderhouden alles wat Ik u bevolen heb” (Mt 28,19). Het feest van de H. Drievuldigheid volgt dus heel logisch onmiddellijk op het Pinksterfeest.

God de Vader heeft ons door de Zoon geschapen die ons heeft verlost en ons juist door de openbaring van de Vader en diens liefde, voor onszelf duidelijk heeft gemaakt (cf Gaudium et Spes, 220). God de Heilige Geest heiligt ons in Christus’ Kerk zodat wij mogen delen in het trinitaire leven van Vader, Zoon en Heilige Geest, nu en in de toekomst.

Collectegebed

Latijn (Missale Romanum 1970)

Deus Pater, qui, Verbum veritatis et Spiritum sanctificationis mittens in mundum,
admirabile mysterium tuum hominibus declarasti,
da nobis, in confessione verae fidei,
aeternae gloriam Trinitatis agnoscere,
et Unitatem adorare in potentia maiestatis.


Nederlands Altaarmissaal - 1979
God onze Vader,
Gij hebt het Woord der waarheid en de Geest die heilig maakt, in de wereld gezonden om aan de mensen het verheven mysterie van uw Godheid te openbaren.
Geef dat wij het ware geloof belijden door de glorie van de eeuwige Drievuldigheid te erkennen en door haar eenheid in macht en majesteit te aanbidden.

Meer letterlijke vertaling
God en Vader, die door het Woord der waarheid en de Geest van heiliging in de wereld te zenden uw wonderbaar mysterie aan de mensen bekend hebt gemaakt,
geef dat wij in de belijdenis van het ware geloof, de glorie van de eeuwige Drieëenheid erkennen en de Eenheid in de macht van uw majesteit aanbidden.

L i t u r g i s c h e  a n t e c e d e n t e n
In de vroege Kerk was er geen aparte dag voor de Allerheiligste Drieëenheid, maar ter bestrijding van de ariaanse ketterij kwamen er geloofsbelijdenissen en ook een officieformulier voor de zondag met cantica, responsories, een prefatie en hymnen. In het Sacramentarium Gregorianum Vetus (9e eeuw) staan gebeden en een prefatie van de H. Drieëenheid. In 920 stelde bisschop Stephanus van Luik een afzonderlijk feest in ter ere van de H. Drieëenheid en paus Johannes XXII (+ 1334) breidde dit feest uit tot de universele Kerk, te vieren op de 1e zondag na Pinksteren. Deze dag werd verhoogd tot de waardigheid van een feest 1e klas door paus Pius X (+ 1914). In de Novus Ordo kreeg het de rang van sollemnitas.

Het collectegebed is een centonisatie – een mettertijd steeds verder uitgebreide verfraaiing – van divers materiaal: tekstfragmenten uit de collecte van het Romeinse Missaal 1962 en van elders, en mogelijk een nieuwe compositie. De opmerkelijke formulering admirabile mysterium werd reeds gebruikt om de leer over de H. Drieëenheid uit te drukken in de Gesta collationis Carthaginiensis habitæ inter Catholicos et Donatistas… de verhandelingen van het Concilie van juni 411 te Carthago waaraan katholieke en Donatistische bisschoppen deelnamen. Sint Augustinus van Hippo (+ 430) speelde een belangrijke rol bij deze conferentie. Dit en de formulering confessio veræ fidei suggereren dat deze oratie, ofschoon een nieuwe compositie, wezenlijk is gebaseerd op Augustinus’ werk De Trinitate, het eerste grote tractaat op het terrein van de systematische theologie in het Latijn, en dat verrast niet.

In het collectegebed treedt allereerst de directe anaklese van God als Vader in het oog, in een betrekkelijke lange bijzin gevolgd door een memoreren van twee fundamentele heilsfeiten waarin de Vader zijn heilswil openbaart en voltrekt. Het “tribue nobis” of een “quæsumus” dat men zou kunnen verwachten in de oratie als opmaat naar de eigenlijke vraag ontbreekt hier. De eigenlijke tweeledige bede omvat –direct verbonden met de belijdenis van het ware geloof – de erkenning en aanbidding van de Drieëne God in zijn macht en majesteit.

Er weerklinken voorts echo’s van de openbaringen (epiphanieën) van de H. Drieëenheid zoals die zijn beschreven in de H. Schrift: bij het doopsel van Jezus door Johannes in de Jordaan toen de H. Geest als een duif verscheen en de stem van de Vader werd gehoord (cf Lc 3) en toen Jezus van gedaante veranderde voor de ogen van Petrus, Johannes en Jacobus (cf Mt 17). God “maakte bekend, openbaarde, manifesteerde, toonde, verkondigde in het openbaar” (declarasti, een verkorte vorm van declaravisti, van declaro) het wonderbaarlijk mysterie (admirabile mysterium) dat Hij is Drie in Eén, een Drieëenheid van goddelijke Personen, God de Vader, God het Woord van Waarheid, God de Geest van heiliging, één ondeelbare God.

Waarachtig christelijk geloof (vera fides) veronderstelt noodzakelijkerwijs dat wij erkennen (agnoscere – “ons eigen maken, bekendmaken, toestaan, toelaten, toegeven dat iets iemands eigendom is, erkennen, herkennen, accepteren, toegeven te zijn) dat God is Drie-Een, Eén God met één goddelijke natuur, in een volmaakte eenheid van drie verschillende Goddelijke Personen. Mensen kunnen door zelf te redeneren bij deze waarheid uitkomen, zoals Neoplatoonse filosofen in het klassieke Griekenland. Maar alleen door de genade van het geloof kunnen wij dit mysterie belijden (confiteor) op authentiek christelijke wijze. Hoe redeneringen en intellect ook trachten deze Waarheid te benaderen, de Openbaring en de genade van het geloof zijn noodzakelijk om de rede aan te vullen.

In het collectegebed aanbidden wij de gloria Trinitatis, de maiestas Unitatis. Zij bezitten “kracht/macht” (potentia). Het concept maiestas is in de geschriften van de Latijnse Vaders verweven met het begrip gloria. Bij vroege Latijnse Vader zoals de H. Hilarius van Poitiers (+368), de H. Ambrosius (+ 397) en in vroege liturgische teksten betekenen maiestas /gloria veel meer dan eenvoudig “schittering”, “glans”, “faam”, “éclat”. De Latijnse liturgische begrippen gloria en maiestas zijn gerelateerd aan het bijbels Griekse doxa en het Hebreeuwse kabod.

“Glorie” en “majesteit” drukken vanuit menselijk perspectief de erkenning van God als God uit en wijzen ook op die machtige goddelijke karakteristiek die God met ons wil delen en waardoor Hij ons wil omvormen. “Glorie” en “majesteit” roepen in onze liturgische gebeden gezien deze eschatologische, onvoorstelbare betekenis de Laatste Werkelijkheid op.

De glorierijke heerlijkheid waartoe God ons omvormt en waarin wij in de hemel ten volle mogen delen is voorafgebeeld in de ontmoetingen van Mozes met God, toen Hij in de wolk (Hebreeuws: shekina) op de Tent van samenkomst neerdaalde. Na deze ontmoetingen schitterde het gelaat van Mozes zó stralend als de zon, dat hij de glans met een sluier moest bedekken.

Laten we met ontzag en eerbied uitzien naar de gave die ons wacht, als we tenminste sterven als vrienden van God. We zullen niet langer zien in een wazige spiegel en tastend zoeken naar God, maar zullen dan oog in oog staan (cf 1Kor 13,12) met het Mysterie van de H. Drieëenheid, Vader, Zoon en Heilige Geest.

Moge de Heilige Drieëenheid ons, anticiperend, alle genade geven reeds nu te mogen delen in de goddelijke glorie. Moge deze band van liefde en waarheid met de Drieëne God ook te herkennen zijn in de manier waarop we met onze naasten omgaan en in de huiver waarmee we de Drieëne God mogen en moeten aanbidden.

Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Sanctissimæ Trinitatis sollemnitas


  

Lectio altera

Ex Epístolis sancti Athanásii epíscopi
(Ep. 1 ad Serapionem, 28-30: PG 26, 594-595. 599)


Tweede lezing

Uit de Brieven van de H. Athanasius, bisschop
(Ep. 1 ad Serapionem, 28-30: PG 26, 594-595. 599)

Licht, glans en genade in de Drieëenheid en dóór de Drieëenheid

Het zal niet zonder nut zijn de oude traditie, de leer en het geloof van de katholieke Kerk te onderzoeken, die de Heer heeft overgeleverd, die de Apostelen hebben gepreekt en die de Vaders hebben bewaard. Want daarop is de Kerk gegrondvest. Als iemand dáár ontrouw aan wordt, kan hij om geen reden nog langer christen zijn of genoemd worden.

Derhalve is de Drieëenheid heilig en volmaakt, die in de Vader en de Zoon en de heilige Geest wordt erkend. Zij bezit niets wat haar vreemd is of wat van buiten haar komt. Zij bestaat niet uit Schepper en schepsel, maar bezit de volle macht om te scheppen en te vormen; ook gelijkt Zij alleen op Zichzelf en is enig in haar natuur, één ook in haar kracht en haar werking. Want de Vader doet alles door het Woord in de Heilige Geest, en op die wijze wordt de eenheid van de Drieëenheid bewaard. Zo wordt er in de Kerk één God verkondigd, die is boven alles en door alles en in alles. Boven alles namelijk als Vader, als Beginsel en Bron, door alles, namelijk door zijn Woord, en tenslotte in alles, in zijn Heilige Geest.

Als de heilige Paulus aan de Korinthiërs schrijft over geestelijke onderwerpen, brengt hij alles terug tot de ene God en Vader als tot het Hoofd, en zegt dat op deze manier: Er is verscheidenheid van genadegaven, maar het is dezelfde Geest. Er is verscheidenheid in de uitingen van kracht, maar het is dezelfde God, die alles in allen tot stand brengt.

Want wat de Geest aan elkeen schenkt, komt van de Vader door middel van zijn Woord. Alles toch, wat van de Vader is, is ook van de Zoon. Vandaar, hetgeen door de Zoon in de Geest wordt geschonken, waarlijk gaven zijn van de Vader. En zo ook, als de Geest in ons is, is ook het Woord, van Wie wij die Geest ontvangen, in ons, en in het Woord is ook de Vader, en zo wordt dus gezegd: Wij, Ik en de Vader, zullen komen en ons verblijf bij hem nemen. Want waar het licht is, daar is ook de glans ervan; en waar die glans is, daar is tegelijk zijn uitwerking en de glanzende genade.

Ditzelfde leert Paulus in zijn Tweede Brief aan de Korinthiërs met deze woorden: De genade van onze Heer Jezus Christus, de liefde van God en de gemeenschap van de Heilige Geest zij met u allen. Want de genade en de gave, die in de Drieëenheid wordt gegeven, wordt door de Vader gegeven dóór de Zoon in de Heilige Geest. Want zoals uit de Vader door de Zoon genade wordt gegeven, zo kan er in ons geen mededeling van die gave zijn dan in de Heilige Geest. Als wij dus aan deze Geest deelachtig zijn, bezitten wij ook de liefde van de Vader, de genade van de Zoon en de mededeling van diezelfde Geest.





Prefatie Hoogfeest H. Drieëenheid zondag na Pinksteren

Heilige Vader, machtige eeuwige God,
om recht te doen aan uw heerlijkheid,
om heil en genezing te vinden,
zullen wij U danken, altijd en overal.

Met uw veelgeliefde Zoon en met de Heilige Geest
zijt Gij één God en onze enige Heer.
Wat wij weten en geloven van U, Vader,
dat weten en geloven wij ook van uw Zoon en van de Heilige Geest.
En wij belijden dat Gij God zijt,
eeuwig, waarachtig en trouw,
Gij, drie Personen, even goddelijk voor ons en even groot,
o heilige Drieëenheid,
Gij één van hart, één God die wij aanbidden.
En ook de Engelen aanbidden U,
de Cherubs voor uw troon, de Serafijnen,
zij roepen dag aan dag,
als uit één mond:

Sanctus, Sanctus, Sanctus!

zaterdag 14 juni 2025

De heiligverklaring van Liduina op 14 maart1890 na eeuwenlange verering na haar dood(1433) in de volksmond


Al tijdens haar leven trok Liduina veel vereerders aan en beschouwde men haar als heilig. Dat ging door na haar dood op 14 april 1433

Het duurde nog tot het eind van de 19e eeuw voordat de reeds vele eeuwen bestaande heiligheid van Liduina werd erkend. Dat gebeurde op 14 maart 1890 door paus Leo XIII, de zogenaamde 'Confirmatio Cultus'. 

Vanaf dat moment mocht Liduina ook officieel als heilige worden vereerd

Het is gebruikelijk om de feestdag van een heilige te vieren op diens sterfdag want dat is zijn of haar geboortedag in de hemel. 14 april valt echter heel vaak in de Goede Week of in de week na Pasen en dan kunnen er geen gedachtenissen van heiligen worden gevierd. Het feest van de H. Liduina werd daarom in 1974 verplaatst naar 14 juni op de Romeinse Kalender, de datum waarop haar relieken vanuit België weer naar Nederland teruggebracht werden (tijdens de Reformatie was heiligen-verering verboden en werden de relieken van Liduina in 1615 heimelijk naar de Zuidelijke Nederlanden, nu België, overgebracht).

Lange tijd werd door de parochie in Schiedam het Liduinafeest gevierd op de tweede zondag na Pasen. In de loop der jaren is de datum waarop het feest in de Liduinabasiliek gevierd werd, diverse malen gewijzigd. In 2025 is het feest en de processie op zondag 5 oktober. Het streven is om dit in 2026 op de zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren te organiseren.

Liduina is de patrones van de zieken en beschermheilige van de stad Schiedam en van de Basiliek in Schiedam die naar haar is genoemd,

Vindplaats: Liduinabasiliek.nl 

Liturgia Horarum H. Lidwina "Wanneer in mijn hart de zorgen mij drukken, dan beurt uw vertroosting mij op"

Uit het leven van de maagd Lidwina door Thomas van Kempen († 1471)

Tijdens haar langdurig lijden ontving zij in rijke mate goddelijke vertroosting.

‘Wanneer in mijn hart de zorgen mij drukken, dan beurt uw vertroosting mij op’ (Ps. 94 (93), 19). Deze uitspraak van de heilige Schrift is op ondubbelzinnige wijze letterlijk door God vervuld in deze heilige maagd, in Lidewiges (Lidwina), die Hij eerst met allerlei lichamelijk en geestelijk lijden overstelpte om haar te louteren, maar die Hij later te midden van haar vele pijnen en kwalen bezocht om haar telkens weer te vertroosten en te verblijden.
Toen er ongeveer drie of vier jaren voorbij waren sinds het begin van haar ziekte, was zij nog ongeduldig onder Gods kastijding en nog niet uit eigen beweging onderworpen aan God, door wie toch niets op aarde zonder reden geschiedt. Wanneer zij haar vriendinnen die haar kwamen bezoeken, gezond en vrolijk zag, terwijl zij zelf zwaar ziek was, verlangde zij er meer naar samen met de anderen gezond te zijn van lijf en leden, dan innerlijk gelukkig te zijn door de deugd van geduld. En omdat zij nog geen smaak had in het geestelijke en niet wist wat God het meest behaagde, klaagde zij soms en treurde zij vaak over haar lijden. Dan weende zij zulke bittere tranen dat zij door niemand getroost wilde worden.
Toen nu haar biechtvader, de heer Johannes Pot, die gewoon was haar tweemaal per jaar de heilige communie te brengen, haar kwam bezoeken, trachtte hij met zijn troostende woorden haar te bewegen voortaan haar tranen te bedwingen en haar droefheid te matigen. Daarom gaf hij haar de goede raad zich welbewust aan Gods wil over te geven en zich toe te leggen op de overweging van het lijden des Heren, en hij verzekerde haar dat zij hierdoor gemakkelijk goede troost zou ontvangen. Zij vroeg de priester dus hoe zij deze vrome oefening moest verrichten en leerde van hem een methode voor deze heilzame overweging. Maar toen zij er niet onmiddellijk baat bij vond - want zij proefde niet terstond honing uit de rots of wonderbaar brood - voelde zij tegenzin opkomen en wierp zij als bittere alsem weg, wat zij in haar hart had opgenomen maar wat nog niet diep was geworteld.
Toen evenwel deze priester er sterker op aandrong en haar krachtiger aanspoorde zich geweld aan te doen om door te gaan met wat zij begonnen was en haar tegenzin te overwinnen, liet zij zich door die goede raadgevingen leiden en gaf zij gewillig gehoor aan hetgeen haar biechtvader haar zei. Nadat zij zich tenslotte met grote inspanning de goede gewoonte had eigen gemaakt over God te mediteren, schonk dit haar na verloop van tijd zoveel troost dat zij gaarne verklaarde zich volmaakt te willen verloochenen. Want als zij door het bidden van één Weesgegroet haar algehele genezing zou kunnen verkrijgen, zou zij dit toch niet doen of wensen.
Ongetwijfeld was deze verandering te danken aan de Allerhoogste zelf die zijn hand naar de behoeftige uitstak en haar, tijdens haar langdurig lijden, ’s nachts vertroostte op haar ziekbed. Want aangetrokken en verlokt door de verborgen zoetheid van ’s Heren lijden, overwoog zij dag en nacht op gezette tijden het lijdensverhaal in zeven gedeelten, overeenkomstig het getal van de kerkelijke getijden. Hierin vond zij het verborgen manna, en zij werd met vreugde over zoveel zoetheid vervuld. En het was alsof niet zijzelf, maar Christus - wiens lijden zij overwoog - verdroeg wat zij tot dan toe zelf had geleden. Toen kon zij, door de Geest onderwezen, uit eigen ervaring met de profeet Jesaja zeggen: ‘Waarlijk, Gij zijt een verborgen God’ (Jes. 45, 15) en luide zijn woorden herhalen: ‘Iedere nacht verlang ik naar U; ik hunker naar U met heel mijn ziel. Voor U waak ik vanaf de vroege morgen’ (Jes. 26, 9).

H. Liduina van Schiedam, maagd en mystica H. Liduina en de H. Eucharistie'

14 juni 2017
Feest van de H. Liduina van Schiedam, maagd en mystica
H. Liduina en de H. Eucharistie'
 Schilderij uit de reeks van Jan Dunselman (ca. 1890) in de Schiedamse basiliek van de
H. Liduina en O.L. Vrouw van de Rozenkrans,
voorstellende een van Liduina's eucharistisch visioenen.

 “Er waren er, die van haar ziekbed stil en in zichzelf gekeerd weggingen. Zij dachten na over het mysterie van lijden en kwaad. Zij begonnen iets te zien van de rampspoeden, waarmee de Kerk geteisterd werd en getuigden: “Hier is de vinger Gods”.
Er waren er ook die zich niet ontzagen haar ruw en hard en ongevoelig tegen te spreken en, hetzij in haar gezicht, hetzij achter haar rug te mompelen: : Gij zijt een kleine slimme bedriegster, doch wij laten ons niet beetnemen. Beken het maar: gij eet in het geheim. Wilt gij ons wijsmaken, dat gij zonder voedsel leeft?”
Anderen, minder harteloos, spraken vergoelijkend: “Neen, een bedriegster is zij niet. Zij is geestelijk ziek; ze misleidt zichzelf. Haar ouders, die eenvoudige mensen, hebben dat niet door. Zij maakt zich wat wijs, zij beeldt zich wonderen en visioenen in”.
Maar met haar klaar en nuchter verstand doorzag zij de mensen.
“Waarom zou ik niet eten?” vroeg zij hun. “Eten is toch geen zonde en voor zover ik weet, is niet-eten geen heldendaad”.
“Dus gij eet niet? Goed, wij geloven U. Gij eet niet, lijdt vreselijke pijnen, slaapt niet en gij blijft leven! Dan zijt gij door de duivel bezeten. Roep een priester. Vraag hem, dat hij de duivel in u bezweert”.
Slechts weinigen gaven zich voor het wonder gewonnen en erkenden, dat een slachtoffer voor
de zonden van de wereld door de bovennatuurlijke kracht Gods op wonderbare wijze leed, om de zonden van de mensen te boeten en Gods barmhartigheid af te smeken.

Het geheim van de Konings [Christus] mocht zij niet bekend maken. Zij moest het bewaren in haar hart. Doch het behaagde de Koning zelf het geheim te openbaren op Zijn tijd.
Het stadsbestuur stelde een onderzoek in en liet Liduina maandenlang bewaken. In een officiële oorkonde, met het stadszegel gemerkt, deed het mededeling van zijn bevindingen. Dit stuk bevestigt, dat Liduina, die niet at en niet sliep, in een rottend lichaam een aangename geur verspreidde.”

Uit: J.B.W.M. Möller, pr.
Sint Liduina van Schiedam in de mystiek en in haar tijd( ’s Gravenhage, 1948)
Gebaseerd op o.a. de hagiografie van de H. Liduina van Schiedam door Jan Brugman OFM [ca 1400-Nijmegen, 1473].




Het boek van Johannes Brugman, in 1498 gedrukt te Schiedam