Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XVIII per annum feria VI Sponsabo te mihi in sempiternum.Ik zal mij voor eeuwig met u verloven.

Lectio altera

Ex Cántico spiritáli sancti Ioánnis a Cruce presbýteri

 (Red. A, str. 38)

Sponsabo te mihi in sempiternum

Anima uníta et in Deum transformáta spirat in Deo ad Deum altíssimam quandam aspiratiónem divínæ símilem, quam Deus in illa manens spirat in semetípso tamquam ipsíus exémplar. Quod quantum cápio, significáre vóluit sanctus Paulus cum dixit: Quóniam autem estis fílii, misit Deus Spíritum Fílii sui in corda vestra clamántem: Abba, Pater. Quod in viris perféctis áccidit.

Nec mirum est quod rem ádeo sublímem ánima præstáre possit: cum Deus hoc illi cónferat benefícium ut ad deifórmem uniónem in Sanctíssima Trinitáte pervéniat, cur, quæso, incredíbile sit ipsam effícere opus suum intellegéntiæ, notítiæ et amóris in Trinitáte, una cum ipsa Trinitáte, idque máxima cum similitúdine ad ipsam, per participatiónem tamen, idípsum Deo in ipsa operánte?

Quómodo autem hoc fiat, nulla ália poténtia nec sapiéntia éxprimi potest quam demonstrándo quemádmodum Dei Fílius hunc nobis sublímem statum et locum impetráverit atque promerúerit ut fílii Dei simus, et ita pétiit a Patre: Pater, quos dedísti mihi, volo, ut ubi sum ego, et illi sint mecum, efficiéndo nimírum idem opus quod ego fácio, per participatiónem. Ait prætérea: Non pro eis autem rogo tantum, sed et pro eis qui creditúri sunt per verbum eórum in me: ut omnes unum sint, sicut tu, Pater, in me, et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint; ut credat mundus, quia tu me misísti. Et ego claritátem quam dedísti mihi, dedi eis, ut sint unum, sicut et nos unum sumus. Ego in eis, et tu in me, ut sint consummáti in unum: et cognóscat mundus quia tu me misísti, et dilexísti eos, sicut et me dilexísti.

Quod fit communicándo cum illis eúndem amórem, quem commúnicat cum Fílio, non tamen naturáliter sicut Fílio, sed per unitátem et transformatiónem amóris, sicut nec étiam hic intellégitur quod Fílius dicat Patri ut sancti sint unum essentiáliter et naturáliter, sicut Pater et Fílius unum sunt, sed solum signíficat quod sint unum per uniónem amóris, quemádmodum Pater et Fílius unum in unitáte Amóris. Unde ánimæ éadem bona póssident per participatiónem, quæ illi póssident per natúram: quaprópter revéra dii sunt per participatiónem, símiles atque consórtes eiúsdem Dei.

Hinc Petrus dixit: Grátia vobis et pax adimpleátur in cognitióne Dei et Christi Iesu Dómini nostri. Quómodo ómnia nobis divínæ virtútis suæ quæ ad vitam et pietátem donáta sunt, per cognitiónem eius qui vocávit nos própria glória et virtúte, per quem máxima et pretiósa nobis promíssa donávit, ut per hæc efficiámini divínæ consórtes natúræ. Quod ita áccidit ánimam esse in ópere partícipem Trinitátis in hac prædícta unióne, quod licet perfécte adimpleátur in futúra vita, nihilóminus tamen étiam in hac vita non medíocre eius vestígium ac prælibátio acquíritur.

O ánimæ ad fruéndum exímiis hisce munéribus creátæ; quid ágitis? circa quæ versántur stúdia vestra? O miserándam filiórum Adæ cæcitátem, si quidem tanto circumfúsi lúmine cæcútiunt, et ad voces tam ingéntes obsurdéscunt!

Tweede lezing

Uit het ‘Geestelijk Hooglied’ van de H. Johannes van het Kruis, priester

(Red. A, str. 38)

Ik zal mij voor eeuwig met u verloven

De ziel, die met God is verenigd en in Hem is omgevormd, ademt in God en naar God een allerhevigste zucht, gelijk aan de goddelijke, die God, die in haar woont, in Zichzelf ademt, als beeld van Zichzelf. Voor zover ik het begrijp, wilde de H. Paulus dit zeggen, toen hij zei: Maar omdat gij kinderen zijt, heeft God de Geest van zijn Zoon in uw harten gezonden, die ons doet roepen: Abba, Vader. Wat wij dan ook zien bij volmaakte zielen.

Het is daarom niet verwonderlijk, dat een ziel zoiets verhevens kan doen. Als God haar de weldaad bewijst om tot die Godvormige vereniging te komen in de Allerheiligste Drieëenheid, waarom, zo vraag ik, is het dan ongeloofwaardig, dat zij haar werking van begrijpen, kennen en beminnen in de Drieëenheid verricht, samen met de Drieëenheid, en dat in de grootste gelijkenis met de Drieëenheid, maar dan door deelneming, omdat God dit in haar bewerkt?

Hoe dit echter geschiedt, kan door geen ander vermogen of wijsheid worden verklaard dan door aan te tonen, hoe de Zoon Gods deze verheven staat voor ons heeft afgebeden en verdiend, dat wij kinderen Gods zouden zijn. Hij vroeg dit aan zijn Vader aldus: Vader, Ik wil, dat zij, die Gij Mij hebt gegeven, met Mij mogen zijn, waar Ik ben, namelijk door te bewerken, dat zij door deelname hetzelfde doen, wat Ik doe. En dan zegt Hij verder: Niet voor hen alleen bis Ik, maar ook voor hen, die door hun woord in Mij geloven, opdat zij allen mogen zijn zoals Gij, Vader, in Mij en Ik in U; dat zij ook in Ons mogen zijn, zodat de wereld gelove, dat Gij Mij gezonden hebt. Ik heb hun de heerlijkheid gegeven, die Gij Mij geschonken hebt, opdat zij één zijn zoals wij één zijn: Ik in hen en Gij in Mij, opdat zij volmaakt één zijn en de wereld zal erkennen, dat Gij Mij hebt gezonden en hen hebt liefgehad, zoals Gij Mij hebt liefgehad.

Dit bewerkt God door hun dezelfde liefde mee te delen, die Hij aan zijn Zoon meedeelt, niet echter van nature zoals bij de Zoon, maar door de eenheid en de omvorming in de liefde. Zoals het ook hier niet zó begrepen moet worden, wanneer de Zoon tot de Vader zegt ‘dat zij één zijn’, dat zij dan één zouden zijn in wezen en van nature, zoals de Vader en de Zoon één zijn, maat het betekent alleen, dat zij één mogen zijn door de eenheid van de liefde, zoals ook de Vader en de zoon één zijn in de eenheid van de liefde. Van daar, dat de zielen dezelfde goederen bezitten door deelname, zoals Zij die bezitten van nature. Zodoende zijn zij inderdaad goden door deelname, gelijkend op en deelgenoten van dezelfde God.

Vandaag zegt Petrus: Genade en vrede zij u in overvloed door de kennis van God en onze Heer Jezus Christus, Want al wat voor leven en vroomheid nodig is, heeft zijn goddelijke krachtons geschonken door middel van de kennis van Hem, die ons geroepen heeft door eigen heerlijkheid en wondermacht. Hierdoor heeft Hij ons begiftigd met kostbare, verheven beloften, opdat gij daardoor deel zoudt hebben aan de goddelijke natuur. En zo geschiedt het dan, dat de ziel in werkelijkheid deel heeft aan de Drieëenheid in de boven gezegde vereniging. Hoe wel dit pas volmaakt in vervulling gaat in het toekomstige leven, krijgt toch die vereniging ook hier reeds in dit leven daarvan een niet gering merkteken en voorsmaak.

O zielen, die geschapen zijt om deze uitnemende gaven te smaken. Wat doet Gij? Wat zijn uw strevingen? O ellendige blindheid van de kinderen van Adam, die zoveel licht omstraalt nog blind zijn, en bij zulke luide stemmen nog doof!