Elke mens krijgt kracht naar kruis. Er zijn mensen die menen dat zij de enige zijn die in het leven zware klappen krijgen te verduren. Maar vroeg of laat stoot iedereen met zijn hoofd tegen die ellendige dwarsbalk die je leven tot een kruis kan maken. Mensen worden ziek. Degene die je liefhebt sterft. Je carrière wordt afgebroken. Mensen voelen zich bedrogen, in de steek gelaten door degene die je liefhebt.
Je voelt je vernederd en uitgestoten.
Deze dwarsbalk kan allerlei vormen en afmetingen aannemen, kijkt niet naar titels, namen of de dikte van je portefeuille. Het komt vaak voor : je hebt het goed, pas je huis verbouwd, bijna 25 jaar samen, en dan komt die verschrikkelijke dwarsbalk die je leven in één enkel moment tot een ruïne kan maken.
Het kruis is een realiteit in elk mensenleven. En je hebt geen keuze :
óf je draagt je kruis óf het het kruis verplettert jou ! Kruisen brengen mensen terug tot wat ze eigenlijk zijn : wankele, kwetsbare en kleine mensen. Kruisen maken een einde aan menselijke overmoed, brengen ons terug naar onze juiste afmetingen.
Er staan in onze wereld miljoenen kruisen opgericht. Er wordt onnoemelijk veel door mensen geleden, vooral ook geleden aan elkaar. Maken mensen het kruis van elkaar vaak niet zwaarder dan noodzakelijk is door roddelpraat, laster of vooroordelen ? Hoe vaak nemen mensen het verdriet van hun medemensen niet serieus ? Bij een uitvaart mag een weduwe huilen, dat hoort er zelfs bij, maar daarna moet zij niet zo zeuren : de tijd zal alle wonden helen, zo meent men.
In de Kerk staat 14 september bekend als Kruisverheffing. Op die dag is het kruis het symbool.
En dan gaat het ook over het kruis dat we zelf in ons leven te dragen krijgen, want geen mens komt ongehavend uit de strijd. Mensen denken dat anderen minder verdriet hebben dan zijzelf. Maar niemand van ons kan achter gesloten deuren kijken. Van buiten lijkt alles vaak koek en ei, maar van binnen kan het soms één puinhoop zijn. En als u 's avonds laat door het dorp gaat, kunt u bij uzelf denken : wat zit er allemaal verborgen achter die gesloten deuren en dichte gordijnen aan blijdschap en vreugde, maar ook aan verdriet en pijn. Mensen onder één dak die nauwelijks nog een woord met elkaar wisselen.
Kruisverheffing, geen feest om van wakker te liggen ? In andere landen, zoals de Filippijnen, wordt het feest gevierd als carnaval.
En tóch mogen we dat feest vieren : als u met uw hoofd tegen die ellendige dwarsbalk loopt, die u op uzelf terugwerpt, dan kan datzelfde lijdenskruis ook een teken van opstanding en bevrijding zijn.
Het gaat er om hoe je in je leven met het kruis omgaat. Er zijn mensen die in hun verdriet niet verder kúnnen komen dan Goede Vrijdag. Pasen ligt voor hen té ver weg, onbereikbaar, aan de andere kant van de woelige zee. En kun je het mensen kwalijk nemen dat zij niet verder komen, want het leven kan onnoemelijk hard en wreed zijn !
En God geve dat wij elkaars diepe wonden niet dichtplakken met al te gemakkelijke woorden. Pas als je Goede Vrijdag serieus neemt, pas als je het kruis van mensen niet wegpraat, dán pas is er een mogelijkheid dat mensen hun hoofd kunnen opheffen naar de Gekruisigde en Pasen met ons kunnen meevieren.
