Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Die 29 augusti In Passione S. Ioannis Baptitstæ. Nascentis et morientis Christi præcursor. De voorloper van Christus’ geboorte en dood.

Memoria

 Lectio altera

Ex Homilíis sancti Bedæ Venerábilis presbýteri

(Hom. 23: CCL 122, 354. 356-357)

Nascentis et morientis Christi præcursor

Dignam supérnis aspéctibus virtútem sui certáminis beátus præcúrsor domínicæ nativitátis, prædicatiónis et mortis osténdit qui ut Scriptúra ait: Et si coram homínibus torménta passus est, spes illíus immortalitáte plena est. Cuius diem natálem mérito festa celebritáte repétimus quem ipse própria passióne nobis sollémnem réddidit, quem róseo sánguinis sui fulgóre decorávit; mérito memóriam illíus cum spiritáli gáudio venerámur, qui testimónium quod pro Dómino perhíbuit martýrii signáculo conclúsit.

Neque enim dubitándum est quia beátus Ioánnes pro Redemptóris nostri, quem præcurrébat testimónio, cárcerem et víncula sustínuit pro ipso et ánimam pósuit, cui non est dictum a persecutóre ut Christum negáret sed ut veritátem reticéret; et tamen pro Christo occúbuit.

Quia enim Christus ipse ait: Ego sum véritas, ídeo útique pro Christo, quia pro veritáte sánguinem fudit; et cui nascitúro, prædicatúro, baptizatúro prius nascéndo, prædicándo ac baptizándo testimónium perhibébat, hunc étiam passúrum prior ipse patiéndo signávit.

Talis ígitur ac tantus vir præséntis vitæ términum post longam vinculórum afflictiónem sánguinis effusióne suscépit. Ille qui libertátem supérnæ pacis evangelizábat, ab ímpiis in víncula conícitur; cláuditur obscuritáte cárceris, qui venit testimónium perhibére de lúmine quique ab ipsa luce, quæ Christus est, lucérna ardens et lucens appellári méruit; et ipse próprio cruóre baptizátur, cui Redemptórem mundi baptizáre, cui vocem Patris super illum audíre, cui Spíritus Sancti grátiam in eum descendéntis vidére donátum est. Sed non erat grave, immo leve ac desiderábile erat tálibus torménta pro veritáte temporália pérpeti, quæ perpétuis nóverat remuneránda gáudiis.

Optábile mortem habébant, quæ natúræ necessitáte inevitábilis imminébat, confésso Christi nómine cum palma vitæ perénnis excípere. Unde bene dicit Apóstolus: Quia vobis datum est a Christo non solum ut in eum credátis, sed étiam ut pro illo patiámini. Qui ídeo donum esse dicit Christi ut pro illo patiántur elécti, quia sicut item dicit: Non sunt condígnæ passiónes huius témporis ad superventúram glóriam quæ revelábitur in nobis.

Tweede lezing

Uit de preken van de H. Beda de Eerbiedwaardige, priester

(CCL 122, 354, 356-357)

De voorloper van Christus’ geboorte en dood.

De heilige voorloper van de geboorte van de Heer, van zijn prediking en zijn dood, heeft in zijn moedige strijd een schouwspel geboden, de hemelingen waardig. Zoals de Schrift zegt: ook al werd hij naar de mening van de mensen gestraft, hij was vervuld van één hoop, de onsterfelijkheid (vgl. Wijsh 3, 4). Terecht vieren wij jaarlijks op plechtige wijze de dag, die hij met het purper van zijn bloed heeft gesierd en door zijn marteldood voor ons tot een feestdag heeft gemaakt. Terecht eren wij in geestelijke vreugde de gedachtenis van deze man, die met zijn dood als martelaar zijn getuigenis voor de Heer heeft bezegeld.

Inderdaad lijdt het geen twijfel dat de heilige Johannes de Doper gevangenschap heeft doorstaan voor onze Verlosser, van wie hij vooraf getuigenis aflegde en voor wie Hij zijn leven heeft gegeven. Want ook al heeft de vervolger hem niet gevraagd Christus te verloochenen, maar alleen de waarheid te verzwijgen, hij is toch voor Christus gestorven.

Christus zelf heeft immers gezegd: ‘Ik ben de waarheid’ (Jo 14, 6). Omdat Johannes voor de waarheid zijn bloed vergoten heeft, is hij inderdaad voor Christus gestorven.

Van Christus’ geboorte, prediking en doopsel heeft hij getuigd, want hij is Hem voorafgegaan door zijn eigen geboorte, door zijn prediking en door de toediening van het doopsel; naar Christus’ lijden en dood heeft hij verwezen door eerst zelf te lijden en te sterven.

Zo’n groot man als deze bereikte zijn levenseinde door het vergieten van zijn bloed na een lange, smartelijke gevangenschap. Hij die de vrijheid van een bovenaardse vrede verkondigde, wordt door goddelozen in de gevangenis geworpen. Hij die gekomen is om te getuigen van het Licht en die terecht door Christus, het Licht zelf, een lamp, ontstoken om te verlichten, is genoemd, wordt opgesloten in een duistere kerker. Met zijn eigen bloed wordt hij gedoopt, aan wie het gegeven was de Verlosser van de wereld te dopen, de stem van de Vader boven Hem te horen en de genade van de heilige Geest op Hem te zien neerdalen. Maar voor mensen zoals Johannes viel het niet zwaar, ja voor hen was het veeleer licht en begerenswaardig, omwille van de waarheid tijdelijke kwellingen te verduren. Want zij wisten dat hun het loon wachtte van de eeuwige vreugde.

Zij verkozen, na het belijden van Christus’ naam, de dood - die toch al van nature onvermijdelijk dreigt - om vervolgens de zegeprijs te ontvangen van eeuwig leven. Terecht zegt dan ook de Apostel: ‘U is het door Christus gegeven, niet alleen in Hem te geloven, maar ook voor Hem te lijden’ (Fil 1, 29). Daarom zegt hij dat het Christus’ gave is als de uitverkorenen voor Hem lijden, omdat - naar zijn eigen woorden - ‘het lijden van deze tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid waarvan ons de openbaring te wachten staat’ (Rom 8, 18).