Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomada XXXI per annum feria II De geest moet gevormd worden tot nieuwe gevoelens van vrede

Lectio altera

Ex Constitutióne pastoráli Gáudium et spes Concílii Vaticáni secúndi de Ecclésia in mundo huius témporis

(Nn. 82-83)

Ad novos pacificos sensus mentes instituere oportet

Cáveant hómines ne solúmmodo conátibus quorúndam se commíttant, quin de própriis méntibus curent. Nam populórum moderatóres, qui boni commúnis própriæ gentis sponsóres sunt et simul boni univérsi orbis promotóres, ex multitúdinum opiniónibus et ánimi sénsibus quam máxime pendent. Nihil eis prodest ut paci ædificándæ instent, quámdiu hostilitátis, contémptus et diffidéntiæ sensus, «raciália» ódia necnon obstinátæ ideologíæ, hómines dívidunt atque inter se oppónunt. Hinc máxima necéssitas urget renovátæ méntium educatiónis novæque in pública opinióne inspiratiónis.

Qui óperi educatiónis se dévovent, præsértim iúvenum, aut opiniónem públicam effórmant, tamquam gravíssimum offícium réputent curam mentes ómnium ad novos pacíficos sensus instituéndi. Nos omnes quidem commutáre corda nostra opórtet, univérsum orbem et illa múnera prospiciéntes quæ nos, una simul, ágere póssumus ut genus nostrum ad melióra profíciat. Nec falsa spes nos decípiat. Nisi enim, dimíssis inimicítiis et ódiis, firma honestáque pacta de pace universáli in futúro concludántur, humánitas quæ iam in gravi discrímine versátur, quamvis sciéntia mirábili prædita, forsan funéste ad illam horam adducétur, in qua non áliam pacem quam horréndam mortis pacem experiátur. Attamen, dum hæc profert, Ecclésia Christi, in média anxietáte huius témporis constitúta, firmíssime speráre non cessat. Ætáti nostræ íterum iterúmque, opportúne importúne, núntium apostólicum propónere inténdit: Ecce nunc tempus acceptábile ut muténtur corda, ecce nunc dies salútis.

Ad pacem ædificándam ante ómnia requíritur ut eradicéntur causæ discordiárum inter hómines, quibus bella alúntur, præsértim iniustítiæ. Non paucæ eárum ex nímiis inæqualitátibus œconómicis provéniunt, necnon ex necessáriis remédiis retardátis. Aliæ vero ex spíritu dominatiónis et personárum contémptu oriúntur et, si in causas profundióres inquírimus, ex humána invídia, diffidéntia, supérbia aliísque egoísticis passiónibus. Cum tot órdinis deféctus homo ferre non possit, ex iis conséquitur ut, étiam bello non sæviénte, mundus indesinénter contentiónibus inter hómines et violéntiis inficiátur.

Cum ínsuper éadem mala in relatiónibus inter ipsas natiónes inveniántur, necessárium omníno est ut, ad illa vincénda vel præveniénda, et ad effrenátas violéntias coercéndas, mélius et fírmius cooperéntur et coordinéntur institutiónes internationáles necnon indefésse stimulétur creátio organismórum qui pacem promóveant.

Tweede lezing

Uit de pastorale Constitutie Gaudium et Spes van het IIe Vaticaans Concilie

Over de Kerk in de wereld van deze tijd

(Nr. 82-83)

De geest moet gevormd worden tot nieuwe gevoelens van vrede

De mensen moeten zich er voor wachten alleen te steunen op de pogingen van enkelen, zonder bezorgd te zijn voor eigen mentaliteitsvorming. Want de leiders der volken die zich verplicht hebben tot het algemeen welzijn van hun eigen volk en tegelijk het welzijn van heel de wereld oor ogen moeten hebben, zijn ten zeerste afhankelijk van de opinies en gevoelens van de massa. Het zal hen weinig helpen zich in te zetten voor het bouwen aan de vrede, zolang gevoelens van vijandigheid, verachting en wantrouwen, rassenhaat en elkaar weerstrevende ideologieën de mensen van elkaar scheiden en tegen elkaar opzetten. Vandaar is het hoognodig, dat er gewerkt wordt aan een nieuwe geestesinstelling en nieuwe bezieling in de openbare mening.

Zij, die zich aan de opvoeding wijden, vooral van de jeugd, of die de openbare mening trachten te vormen, moeten het als hun zwaarste plicht beschouwen om in allen nieuwe gevoelens van vredelievendheid bij te brengen. Wij allen nu moeten ons hart veranderen, door ons te richten op de gehele wereld en op die taken, die we allen tesamen op ons kunnen nemen om ons geslacht op te heffen. Maar laat hier geen valse hoop ons bedriegen. Want als niet alle vijandschap en haart wordt afgelegd en er geen vast en eervol verdrag wordt gesloten aangaand een algemene vrede in de toekomst,, zal de mensheid, die al in groot gevaar verkeert, in weerwil van haar wonderbare wetenschappen, wellicht dag ogenblik ontmoeten, waarin haar geen andere vrede overblijft dan die verschrikkelijke vrede van de dood. Terwijl nu Christus’ Kerk zich temidden van de angsten van deze tijd voelt geplaatst, houdt ze toch niet op met grote vastheid te hopen. Zij tracht onze tijd, telkens opnieuw, te pas en te onpas de apostolische boodschap voor te houden: Ziet, nu is het de juiste tijd om uw harten te veranderen, ziet, nu is het de dag van het heil.

Om nu de vrede op te bouwen is het eerste vereist om de wortels van de onenigheid onder de mensen uit te roeien, waardoor de oorlogen ontstaan, vooral de onrechtvaardigheden. Veel van die oorzaken ontstaan door een te grote economische ongelijkheid en door een te traag op gang komen van de noodzakelijke middelen ter verbetering. Andere oorzaken liggen in de geest van heerszucht en in de minachting voor de persoonlijke waardigheid, en als wij dan wat dieper schouwen, zien wij die oorzaken liggen in de menselijke afgunst, in het mistrouwen, in de hoogmoed en in andere hartstochten van het egoïsme. En omdat de mensheid zoveel tekorten in de geregelde orde niet kan verdragen, is het gevolg dat, ook al woedt er geen oorlog, de wereld toch onophoudelijk te lijden heeft van onderlinge twisten en geweldplegingen.

Daar nu bovendien diezelfde ellende gevonden wordt in de onderlinge betrekkingen tussen de naties, is het volstrekt noodzakelijk – temeinde de oorzaken ervan te beheersen of te voorkomen en het onbeteugdelde geweld te bedwingen – dat er een betere en hechtere samenwerking en bundeling ontstaat tussen de internationale instituten, en moet men onvermoeibaar de oprichting stimuleren van organen, die de vrede kunnen bevorderen.