Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomada XXXIV per annum Feria IV Væ animæ, si non habuerit Christum in se habitantem! Wee de zielen, als zij Christus niet in zich hebben wonen.

  Ad Officium lectionis 

Lectio altera

Ex Homilíis sancto Macário epíscopo attribútis

(Hom. 28: PG 34, 710-711)

Væ animæ, si non habuerit Christum in se habitantem!

Quemádmodum olim Deus infénsus Iudæis trádidit Ierúsalem in spectáculum hóstibus, et domináti sunt in eos qui óderant illos, nec erat ámplius ibi festum neque oblátio, sic étiam irátus ánimæ, propter transgressiónem mandáti, trádidit eam hóstibus, qui cum sic seduxíssent eam, pénitus eam deformárunt.

Et quemádmodum domus, si cáreat dómino inhabitánte, ténebras, probrum ac contuméliam índuit, sordibúsque ac stércore replétur; sic quoque ánima destitúta Dómino suo, cum ángelis in se tripudiánte, ténebris peccáti, turpitúdine affectiónum atque omni ignomínia replétur.

Væ viæ, si nemo in ea ámbulet, nec áudiat in ea vocem hóminis! quia receptáculum est bestiárum. Væ ánimæ, si non ámbulet in ea Dóminus, atque voce sua fuget ex ea spiritáles nequítiæ béstias! Væ dómui, si non dóminus eam inhábitet! Væ terræ, si carúerit, qui exérceat eam, colóno! Væ navi, si destituátur gubernatóre, quóniam flúctibus et tempestáte maris iactáta perit! Væ ánimæ, cum verum gubernatórem Christum in se non habúerit! quóniam in acérbo tenebrárum mari degens et flúctibus affectiónum quassáta, atque a spirítibus nequam velut hiemáli tempestáte iactáta, tandem intéritum conséquitur.

Væ ánimæ, si carúerit, qui éxcolat illam diligénter, Christo, ut bonos fructus Spíritus prodúcere possit! quia, cum sit desérta, spinis ac tríbulis plena, tandem exustiónem ignis pro fructu prodúcit ac conséquitur. Væ ánimæ, si non habúerit Dóminum suum Christum in se habitántem! quia, cum sit desérta, ac fetóre affectiónum scáteat, diversórium exsístit vitiórum.

Quemádmodum enim colónum, si accíngat se ad excoléndam terram, opórtet instruménta atque induménta ad cultúram accómmoda súmere; ita Christus, rex ille cæléstis ac verus agrícola, véniens ad desolátam per vítium humanitátem, assúmpto córpore ac pro instruménto crucem portándo, excóluit ánimam desértam, et ex ea decérpsit spinas et tríbulos pravórum spirítuum, et lólia peccáti evúlsit, atque omne fenum peccatórum eius igni combússit; cumque sic exercuísset illam ligno crucis, plantávit in ea pulchérrimum hortum Spíritus, omnis géneris suavíssimum et gratíssimum fructum Deo velut Dómino producéntem

Tweede lezing

Uit Homilieën, toegeschreven aan de H. Macarius, bisschop

(Hom. 28: PG 34, 710-711)

Wee de zielen, als zij Christus niet in zich hebben wonen

Zoals vroeger God, toen hij op de Joden vertoornd was, Jeruzalem overleverde ten aanschouwe van de vijanden, en de inwoners beheerst werden door hen, die hen haatten, terwijl er geen feest meer werd gevierd en geen offer gebracht, zo heeft God, vertoornd op de ziel om haar overtreding van zijn gebod, haar aan vijanden overgeleverd, die haar, aangezien zij haar aldus verleid hadden, geheel hadden misvormd.

En zoals een huis, dat geen bewoner heeft, donker wordt en verwaarloosd, en vol vuil en drek is, zo is het ook gesteld met een ziel, die door God is verlaten; ze danst er met de boze geesten, is vol duisternis van de zonde, vol schandelijke begeerten en oneer.

Wee de weg, als niemand haar bewandelt en men er geen menselijke stem meer hoort! Want hij wordt een schuilplaats voor wilde dieren. Wee de ziel, als de Heer niet in haar wandelt, die met zijn stem de geestelijke dieren van de boosheid uit haar verjaagt! Wee het huis, als de heer er niet woont. Wee de aarde als er geen landman is, die haar bebouwt! Wee het schip zonder stuurman, want het zal door golven en storm geslingerd te gronde gaan! Wee de ziel, als zij de ware stuurman, Christus niet in zich draagt! Want in zware duisternissen op zee heen en weer geschud door de golven der hartstochten en door de boze geesten als door een windstorm bedreigd, zal ze tenslotte omkomen.

Wee de ziel, als zij Hem mist, die haar met zorg kan opvoeden, namelijk Christus, om goede vruchten van de Geest te kunnen voortbrengen! Want als zij verlaten is, en vol distels en doornen, brengt zij tenslotte als vrucht voort, dat zij in het vuur wordt verbrand. Wee de ziel als zij niet haar Heer Christus in zich heeft wonen. Want als zij verlaten is en vol stank van boze hartstochten, bestaat ze alleen nog maar uit verschillende ondeugden.

Want zoals een landman, die zich klaarmaakt om het land te bebouwen, werktuigen en kleding moet nemen, die nodig zijn om te ontginnen, zo heeft Christus – de hemelse Koning en de ware landbouwer, die tot de door de zonden verlaten mensheid kwam – een lichaam aangenomen, het kruis als werktuig gedragen en de verlaten ziel ontgonnen. Hij rukte er de distels en doornen uit van de boze geesten en het onkruid van de zonde, en verbrandde het zondige stro in zijn eigen vuur. Toen Hij haar zo had bewerkt, plantte Hij er de allerschoonste tuin in van de Geest, die alle soorten van de fijnste een aangenaamste vruchten voortbracht voor God, als zijnde zijn Heer.