Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Dominica XXXII per annum Christus servare voluit pereuntia.Christus wilde redden wat verloren liep.

  Ad Officium lectionis

  

Lectio altera

Incipit Homilía auctóris sæculi secúndi

(Cap 1, 1 — 2, 7: Funk 1, 145-149)

Christus servare voluit pereuntia

Fratres, ita sentíre nos opórtet de Iesu Christo, tamquam de Deo, tamquam de iúdice vivórum et mortuórum; nec decet nos humília sentíre de salúte nostra. Dum enim humíliter sentímus de illo, parva étiam nos acceptúros sperámus; quique hæc quasi tenúia áudiunt, peccant et nos peccámus nesciéntes unde vocáti simus et a quo et in quem locum et quanta sustinúerit Iesus Christus pati propter nos.

Quam ígitur nos ei dábimus remuneratiónem aut quem fructum dignum illo, quem nobis ipse dedit? Quanta vero ei debémus benefícia? Nam lucem nobis largítus est, tamquam Pater fílios nos appellávit, pereúntes nos servávit. Qualem ígitur laudem ipsi tribuémus aut mercédem remuneratiónis, qua compensémus quæ accépimus? qui mente erámus débiles, adorántes lápides et ligna, aurum et argéntum et æs, ópera hóminum; et tota vita nostra nihil áliud erat quam mors. Obscuritáte ígitur circúmdati et visum tali calígine plenum habéntes, óculos recuperávimus, eam nébulam, qua cingebámur, illíus voluntáte deponéntes.

Nam miserátus est nos et viscéribus commótus salvos fecit, cum spectásset in nobis multum errórem atque intéritum, nec ullam nos habére spem salútis nisi eam, quæ ab ipso est. Vocávit enim nos, qui non erámus, et vóluit e níhilo esse nos.

Lætáre stérilis, quæ non paris; erúmpe et clama, quæ non párturis; quóniam multi fílii desértæ magis quam eius quæ habet virum. Quod dixit: Lætáre stérilis, quæ non paris, nos índicat; stérilis enim erat Ecclésia nostra, ántequam ei dati essent fílii. Quod vero dixit: Clama, quæ non párturis, hoc dicit: preces nostras plane ad Deum referámus, non (parturiéntium instar) deficiéntes. Quod autem dixit: Quia multi fílii desértæ magis quam eius quæ habet virum; id dixit, quóniam pópulus noster desértus esse videbátur et Deo orbátus; nunc vero, cum crédimus, plures facti sumus iis, qui Deum habére censebántur.

Alia quoque Scriptúra ait: Non veni vocáre iustos, sed peccatóres. Hoc dicit, quod débeat pereúntes serváre. Id enim magnum et admirábile est: fulcíre non quæ stant, sed quæ cadunt. Sic et Christus serváre vóluit pereúntia et multos servávit, véniens vocánsque nos iam pereúntes.

Tweede lezing

Begin van de Homilie van een Schrijver uit de tweede eeuw

(Cap 1, 1 — 2, 7: Funk 1, 145-149)

Christus wilde redden wat verloren liep

Broeders, wij moeten zo over Jezus Christus denken als over onze God, als over onze Rechter van levenden en doden. Ook moeten we niet gering denken over ons heil. Want als wij gering over Hem denken, verwachten wij ook weinig van Hem te ontvangen. Al wie dit alles als een onbeduidend iets aanhoren, zondigen wij, en wij zondigen ook, als wij niet weten vanwaar wij geroepen zijn en voor Wie en voor welke plaats en hoeveel Jezus Christus voor ons heeft moeten lijden.

Want welke beloning of welke Hem waardige vrucht, die Hij ons zelf gegeven heeft, zullen wij aan Hem geven? Hoe grote weldaden hebben wij in waarheid niet aan Hem te danken? Hij schonk ons immers het licht; als een Vader heeft Hij ons als zijn kinderen geroepen, en ons behouden toen wij verloren dreigden te lopen. Hoe kunnen wij Hem dan danken of welke beloning als vergelding kunnen wij Hem geven ter genoegdoening voor hetgeen wij van Hem ontvingen? Wij, die zwak waren van geest, die steen en hout aanbaden, die goud en zilver en koper, werken van mensen aanbaden; terwijl heel ons leven niets anders was dan de dood. Toen wij dan omgeven waren door donkerte en ons zicht vol was met die duisternis, kregen wij door zijn Wil het gezicht weer terug, om die nevel rondom ons te verdrijven.

Want Hij had medelijden met ons en innerlijk bewogen redde Hij ons, toen Hij in ons veel dwaling en ondergang zag, en wij geen enkele hoop hadden op redding dan alleen op die van Hem kwam. Want Hij riep ons, die niet waren, en wilde dat wij uit het niet tot bestaan zouden komen.

Verheug u, onvruchtbare, die niet baart, barst los in gejubel, gij die geen barensnood kent. Want talrijker zijn de kinderen van de verlatene dan die der gehuwde. Wat de profeet zei: Verheug u, onvruchtbare, die niet baart, dat heeft op ons betrekking; want onvruchtbaar was onze Kerk voordat haar kinderen werden geschonken. Maar wat hij zegt: Roep luid, gij die geen barensnood kent,  betekent dit: laten wij luid hardop onze gebeden tot God richten, niet als verzwakten (zoals zij die baren). Maar wat hij zegt: Want talrijker zijn de kinderen van de verlatene dan die der gehuwde, betekent: want ons volk scheen verlaten en van God beroofd, maar nu wij geloven, zijn wij in de meerderheid, vergeleken met hen, die meenden God te bezitten.

Nog een andere schriftuurplaats zegt: Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen, maar om zondaars te roepen. Dit wil zeggen, dat Hij moest redden, die dreigden om te komen. Want groot en bewonderenswaardig is dit: ondersteunen, niet wat staat, maar wat dreigt te vallen. Zo wilde Christus redden, wat verloren zou gaan, en Hij heeft er inderdaad velen gered, toen Hij kwam en ons riep, die verloren dreigden te lopen