Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XI per annum feria V Post subsidium cibi petitur et venia delicti. Na de versterking met voedsel vragen wij de vergeving van onze zonde

Lectio altera

Ex Tractátu sancti Cypriáni epíscopi et mártyris

De domínica oratióne

(Nn. 18. 22: CSEL 3, 280-281. 283-284

Post subsidium cibi petitur et venia delicti

Procedénte oratióne postulámus et dícimus: Panem nostrum cotidiánum da nobis hódie. Quod potest et spiritáliter et simplíciter intéllegi, quia et utérque intelléctus utilitáte divína próficit ad salútem. Nam panis vitæ Christus est, et panis hic ómnium non est, sed noster est. Et quómodo dícimus Pater noster, quia intellegéntium et credéntium Pater est, sic et panem nostrum vocámus, quia Christus eórum qui corpus eius contíngimus panis est.

Hunc autem panem dari nobis cotídie postulámus ne qui in Christo sumus et eucharístiam eius cotídie ad cibum salútis accípimus, intercedénte áliquo gravióre delícto, dum absténti et non communicántes a cælésti pane prohibémur, a Christi córpore separémur, ipso prædicánte et dicénte: Ego sum panis vitæ, qui de cælo descéndi. Si qui éderit de meo pane, vivet in ætérnum. Panem autem quem ego dédero, caro mea est pro sæculi vita.

Quando ergo dicit in ætérnum vívere si qui éderint de eius pane, ut maniféstum est eos vívere, qui corpus eius attíngunt et eucharístiam iure communicatiónis accípiunt, ita contra timéndum est et orándum, ne dum quis absténtus separátur a Christi córpore, procul remáneat a salúte, comminánte ipso et dicénte: Nisi edéritis carnem Fílii hóminis et bibéritis sánguinem eius, non habébitis vitam in vobis. Et ídeo panem nostrum, id est Christum, dari nobis cotídie pétimus, ut qui in Christo manémus et vívimus, a sanctificatióne eius et córpore non recedámus.

Post hæc et pro peccátis nostris precámur dicéntes: Et remítte débita nostra, sicut et nos remíttimus debitóribus nostris. Post subsídium cibi pétitur et vénia delícti.

Quam necessário autem, quam providénter et salúbriter admonémur quod peccatóres sumus, qui pro peccátis rogáre compéllimur, ut dum indulgéntia de Deo pétitur, consciéntiæ suæ ánimus recordétur! ne quis sibi quasi ínnocens pláceat et se extolléndo plus péreat, instrúitur et docétur peccáre se cotídie, dum cotídie pro peccátis iubétur oráre.

Sic dénique et Ioánnes in epístola sua monet dicens: Si dixérimus quia peccátum non habémus, nos ipsos decípimus, et véritas in nobis non est. Si autem conféssi fuérimus peccáta nostra, fidélis et iustus est Dóminus, qui nobis peccáta dimíttat. In epístola sua utrúmque compléxus est, quod et rogáre pro peccátis debeámus et impetrémus indulgéntiam cum rogámus. Ideo et fidélem dixit Dóminum, ad dimitténda peccáta fidem pollicitatiónis suæ reservántem, quia qui oráre nos pro débitis et peccátis dócuit, patérnam misericórdiam promísit et véniam secutúram.

Tweede lezing

Uit het tractaat over het ‘Onze Vader’ van de H. Cyprianus, bisschop-martelaar

(Nn. 18. 22: CSEL 3, 280-281. 283-284

Na de versterking met voedsel vragen wij de vergeving van onze zonde

Daarna vragen wij in ons gebed: Geef ons heden ons dagelijks brood. Dit kan men geestelijk en letterlijk opvatten, omdat beide opvattingen naar Gods plan tot ons heil dienen. Want Christus is het Brood des levens, en dit brood is niet voor allen, maar voor ons. En zoals wij zeggen Onze Vader, omdat Hij de Vader is van die Hem kennen en in Hem geloven, zo spreken wij ook van ons brood, omdat Christus het brood is van hen, die zoals wij met zijn Lichaam verbonden zijn.

Wij vragen, dat dit brood ons dagelijks wordt gegeven, om te voorkomen dat wij, die in Christus zijn en dagelijks zijn Eucharistie ontvangen tot voedsel van ons heil, door een tussenkomende zware zonde – waardoor wij uitgesloten en niet in gemeenschap verenigd van het hemels brood weerhouden worden – van het Lichaam van Christus gescheiden worden. Want zelf verkondigt Christus als Hij zegt: Ik ben het levend Brood, dat uit de hemel is neergedaald. Als iemand van dit brood eet, zal hij leven in eeuwigheid. Het brood, dat Ik zal geven is mijn Vlees ten bate van het leven der wereld.

Wanneer Hij dus zegt, dat hij zal leven in eeuwigheid, die van zijn brood zal eten, zoals het duidelijk is, dat zij leven, die zich met zijn Lichaam verenigen en de Eucharistie waardig ontvangen, zo moet men van de andere kant ook vrezen en bidden om niet van Christus’ Lichaam gescheiden te worden en zijn zaligheid te verliezen, daar Christus zelf dreigend zegt: Als gij het Vlees van de Mensenzoon niet eet en zijn Bloed niet dringt, hebt gij het leven niet in u. En daarom bidden wij, dat ons Brood, dit is Christus, ons dagelijks wordt gegeven om, in Christus blijvend en levend, niet zijn heiliging te missen en van zijn Lichaam gescheiden te worden.

Hierna bidden wij, wegens onze zonden, met de woorden: En vergeef ons onze schuld, zoals ook wij aan andere hun schuld vergeven. Na de sterking met voedsel bidden wij nu om vergiffenis voor onze zonden.

Hoe noodzakelijk, hoe voorzichtig en heilzaam worden wij vermaand, dat wij zondaars zijn, die gedwongen worden voor hun zonden te bidden, God om vergeving te vragen en ons geweten te onderzoeken! Opdat niemand zich vleie met zijn onschuld en eerder door zelfverheffing zou omkomen, wordt het ons ingeprent, dat wij dagelijks zondigen, omdat ons bevolen wordt dagelijks te bidden om vergeving van onze zonden.

Zo tenslotte maant ons ook Johannes in zijn Brief: Als wij zeggen, dat wij geen zonde hebben, misleiden wij onszelf en is de waarheid niet in ons, maar als wij onze zonden belijden, zal Hij die getrouw is en rechtvaardig, ons de zonden vergeven. In zijn Brief zijn beide met elkaar verbonden: dat wij om onze zonden moeten bidden én dat wij, als wij bidden, vergeving hopen te verkrijgen. Zo zegt de apostel dus, dat de Heer getrouw is om de zonden te vergeven, omdat Hij zijn belofte getrouw is, want die ons leerde te bidden voor onze schulden en zonden, beloofde ook zijn vaderlijke barmhartigheid en de vergeving, die zou volgen.