Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Ad Officium lectionis Hebdomada XI per annum feria II Publica est nobis et communis oratio Voor ons is het gebed openbaar en gemeenschappelijk.

 

 Lectio altera

Ex Tractátu sancti Cypriáni epíscopi et mártyris

De domínica oratióne

(Nn. 8-9: CSEL 3, 271-272)

Publica est nobis et communis oratio

Ante ómnia pacis Doctor atque unitátis Magíster singillátim nóluit et privátim precem fíeri, ut quis cum precátur pro se tantum precétur. Non dícimus: Pater meus, qui es in cælis, nec: Panem meum da mihi hódie, nec dimítti sibi tantum unusquísque débitum póstulat aut ut in tentatiónem non inducátur atque a malo liberétur pro se solo rogat. Pública est nobis et commúnis orátio, et quando orámus, non pro uno sed pro pópulo toto orámus, quia totus pópulus unum sumus.

Deus pacis et concórdiæ Magíster, qui dócuit unitátem, sic oráre unum pro ómnibus vóluit, quómodo in uno omnes ipse portávit. Hanc oratiónis legem servavérunt tres púeri in camíno ignis inclúsi consonántes in prece et spíritus consensióne concórdes; declárat Scriptúræ divínæ fides et, dum docet quómodo oráverint tales, dat exémplum quod imitári in précibus debeámus, ut tales esse possímus. Tunc, inquit, illi tres tamquam ex uno ore hymnum canébant et benedicébant Deum. Loquebántur quasi ex uno ore, et nondum illos Christus docúerat oráre.

Et idcírco orántibus fuit impetrábilis et éfficax sermo, quia promerebátur Dóminum pacífica et simplex et spiritális orátio. Sic et Apóstolos cum discípulis post ascénsum Dómini invenímus orásse. Erant, inquit, perseverántes omnes unánimes in oratióne cum muliéribus et María, quæ fúerat mater Iesu, et frátribus eius. Perseverábant in oratióne unánimes, oratiónis suæ et instántia simul et concórdia declarántes, quia Deus, qui inhabitáre facit unánimes in domo, non admíttit in divínam et ætérnam domum nisi eos apud quos est unánimis orátio.

Quália autem sunt, fratres dilectíssimi, oratiónis domínicæ sacraménta, quam multa, quam magna, bréviter in sermóne collécta sed in virtúte spiritáliter copiósa, ut nihil omníno prætermíssum sit quod non in précibus atque oratiónibus nostris cæléstis doctrínæ compéndio comprehendátur. Sic, ait, adoráte: Pater noster, qui es in cælis.

Homo novus, renátus et Deo suo per eius grátiam restitútus, Pater primo in loco dicit, quia fílius esse iam cœpit. In sua, inquit, própria venit, et sui eum non recepérunt. Quotquot eum recepérunt dedit illis potestátem ut fílii Dei fíerent, qui crédunt in nómine eius. Qui ergo crédidit in nómine eius et factus est Dei fílius, hinc debet incípere ut et grátias agat et profiteátur se Dei fílium, dum nóminat Patrem sibi esse in cælis Deum.

Tweede lezing

Uit het tractaat over het ‘Onze Vader’ van de H. Cyprianus, bisschop-martelaar

(Nn. 8-9: CSEL 3, 271-272)

Voor ons is het gebed openbaar en gemeenschappelijk

Voor alles heeft de Leraar van de vrede en de Meester van de eenheid gewild, dat wij niet individueel en afzonderlijk zouden bidden, zodat iemand wanneer hij bidt dat alleen voor zich doet. Wij zeggen niet: Mijn Vader, die in de hemel zijt, noch: Geef mij heden mijn brood, noch vraagt ieder apart, dat hem zijn schuld zou worden vergeven of dat hij niet in de bekoring worde gebracht, en men vraagt niet voor zichzelf alleen van het kwaad bevrijd te worden. Voor ons is het gebed openbaar en gemeenschappelijk, en wanneer wij bidden, dan bidden wij niet voor één persoon maar voor het volk, omdat wij als volk één zijn.

De God van vrede en de Meester van de eendracht, die ons de eenheid leerde, wilde dat de enkeling zó voor allen bad, zoals Hij zelf allen in één heeft gedragen. Die wet van het gebed onderhielden de drie jongemannen in de vuuroven; zij vormden één koor in hun gebed en door hun eensgezindheid van geest waren zij één hart. De goddelijke Schrift getuigt hiervan, want terwijl ze ons leert hoe zij baden, toont ze ons een voorbeeld, dat wij bij ons gebed moeten navolgen om ook zo te kunnen zijn. Toen, zegt de Schrift, hieven die drie een loflied aan, en verheerlijkten en zegenden God uit één mond. Zij spraken als uit één mond en toch had Christus hen nog niet geleerd hoe zij moesten bidden.

Bij hun gebed was hun woord doeltreffend en krachtdadig, omdat hun vreedzaam, eenvoudig en geestelijk gebed de Heer voor hen won. Wij zien, dat ook de Apostelen en de andere leerlingen na de Hemelvaart des Heren aldus gebeden hebben. Zij bleven allen, zegt de Schrift, eensgezind volharden in het gebed, samen met de vrouwen, met Maria, de Moeder van Jezus, en met zijn broeders. Zij volhardden eensgezind in het gebed, door hun vurig en eensluidend gebed getuigend dat God, die de mensen eensgezind in een huis doet samenwonen, alleen diegenen in zijn goddelijke en eeuwige woning opneemt, bij wie er in eensgezindheid wordt gebeden.

Hoe verscheiden, zeer geliefde broeders, zijn de mysteries van het ‘Onze Vader’, hoeveel in aantal en hoe groot, wel kort in één gebed samengebracht, maar rijk in geestelijke kracht, zodat er niets is in onze gebeden en smekingen, wat niet in deze samenvatting van de hemelse leer ligt vervat. Zo,  zegt de Heer, moet ge bidden: Onze Vader, die in de hemel zijt.

De nieuwe mens, herboren en voor zijn God door de genade weer hersteld, noemt Hem op de eerste plaats Vader, omdat hij nu zijn kind begon te zijn. Hij kwam, zegt Johannes, in het zijne, maar de zijnen aanvaardden Hem niet. Aan allen echter, die Hem wel aanvaardden, aan hen die in zijn Naam geloven gaf Hij het vermogen om kinderen van God te worden. Hij dus, die gelooft in zijn Naam en kind van God is geworden, moet hiervandaan beginnen, dat hij zowel dank brengt als belijdt, dat hij een kind van God is, terwijl hij God, die in de hemel is, zijn Vader noemt.