Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Die 31 ianuarii S. Ioannis Bosco, presbyteri Semper amanter adlaboravi

 .

Memoria

Ad Officium lectionis

Introductio

Prope Castrum Novum (Castelnuovo) in diœcesi Taurinensi natus est anno 1815; pueritiam egit asperam et, sacerdos factus, ad iuvenum educationem omnes vires contulit atque Congregationes fundavit, quæ artes et vitam christianam eos docerent. Opuscula etiam scripsit ad religionem tuendam et defendendam. Mortuus est anno 1888.

Lectio altera

Ex Epístolis sancti Ioánnis Bosco, presbýteri

(Epistolario, Torino 1959, 4, 201-203)

Semper amanter adlaboravi

In primis, si vidéri cúpimus sollíciti veræ beatitúdinis nostrórum alumnórum quo facílius eos inducámus ad própria offícia adimplénda, opórtet ne umquam obliviscámini vos vices ágere paréntum iúvenum dilectórum, pro quibus semper amánter adlaborávi, stúdui et sacerdotália múnera exércui, et non ego solus, sed tota Salesiána socíetas.

Quóties, filíoli mei, in meo non brevi currículo mihi persuadéndum fuit de huiúsmodi magna veritáte! Facílius est irásci quam sustinére, púero minári quam persuadére; dicam immo commódius esse nostræ impatiéntiæ et supérbiæ pœna affícere pervicáces pótius quam eos corrígere, fírmiter suavitérque tolerándo.

Caritátem tamen Pauli vobis comméndo, qua ipse se gerébat in neóphytos, quæ sæpe ad lácrimas eum adducébat et ad supplicatiónem, quando eos parum dóciles et suæ dilectióni obniténtes inveniébat.

Cavéte ne quis iúdicet vos veheménti ánimi ímpetu commovéri. Diffícile est in puniéndo illam ánimi constántiam serváre, quæ necessária est, ne dúbium exoriátur nos ad ostendéndam nostram auctoritátem ágere vel ad ánimi ímpetum effundéndum.

Ut fílios aspiciámus eos, in quos áliqua potéstas est nobis exercénda. Constituámus nos quasi in eórum famulátum, quemádmodum Iesus, qui ad obœdiéndum venit, non ad imperándum, pudeátque nos ipsíus speciéi dominándi; nec dominémur in ipsis, nisi ad mélius eísdem serviéndum.

Huiúsmodi erat agéndi rátio Iesu cum Apóstolis, qui eos, ignorántes et rudes, immo et parum fidéles sustinébat, et in peccatóres se ea cum benignitáte et familiári amicítia gerébat, ut álii stupórem, álii vero scándalum concíperent, aliíque dénique spem a Deo impetrándi véniam. Ideóque nobis mandávit ut essémus mites et húmiles corde.

Nostri sunt fílii, quaprópter cum eórum erróres compéscimus, omnem iram deponámus vel ádeo temperémus quasi omníno exstinxérimus.

Non in ánimo concitátio, non in óculis contémptio, non in ore contumélia, sed misericórdia in præsénti, spes futúri témporis, ut veros decet patres, qui veræ stúdeant correctióni et emendatióni.

In gravíssimis rerum adiúnctis præstat Deum supplíciter et humíliter exoráre, quam verbórum flumen emíttere, quæ, dum audiéntium ánimos offéndunt, nullam sóntibus áfferunt utilitátem.

Ter inleiding

Don Bosco werd in 1815 te Castelnuovo in het bisdom Turijn geboren. Na zijn jeugdjaren in behoeftige omstandigheden te hebben doorgebracht, wilde hij als priester al zijn krachten in dienst stellen van de opvoeding van de jeugd. Met de bedoeling jonge mensen als christenen op hun taak in de maatschappij voor te bereiden stichtte hij twee congregaties. Ook schreef hij enige kleine werken ter bescherming en verdediging van de godsdienst. Hij stierf in 1888.

Tweede lezing

Uit de brieven van de heilige priester Johannes Bosco († 1888)

Met liefde heb ik mij altijd ingespannen.

Als wij willen dat men ons ziet als mensen die zich echt bekommeren om het welzijn van onze leerlingen, om hen zo des te gemakkelijker ertoe te brengen aan hun verplichtingen te voldoen, dan moogt gij op de eerste plaats nooit vergeten dat gij de ouders van uw geliefde kinderen vervangt. Voor de kinderen heb ik mij altijd ingespannen, heb ik geijverd en mijn priesterlijke taken vervuld, en niet alleen ik, maar heel de Salesiaanse gemeenschap.

Hoe vaak, mijn zonen, heb ik in mijn toch voorwaar niet korte priesterleven mijzelf van deze grote waarheid moeten overtuigen! Het is gemakkelijker boos te worden dan te verdragen, gemakkelijker een kind te dreigen dan het te overreden. Ik durf zelfs te zeggen dat het ons ongeduld en onze hoogmoed veel meer gelegen komt hardnekkige boosdoeners te straffen, dan hen te corrigeren door vastberaden en tegelijk liefdevol alles te verdragen.

Toch beveel ik u de liefde van Paulus aan, die hij betoonde tegenover de bekeerlingen. Die liefde bewoog hem altijd tot tranen en smeekbeden, wanneer hij zag dat de bekeerlingen weinig meegaand waren en zich tegen zijn liefde verzetten.

Hoedt u ervoor dat men u verdenkt van impulsief handelen. Bij het straffen is het moeilijk het noodzakelijke geestelijk evenwicht te bewaren, om niet de indruk te wekken dat wij handelen om ons gezag te laten gelden of om uiting te geven aan onze emoties.

Laten wij hen, tegenover wie wij ons gezag moeten laten gelden, als onze kinderen beschouwen. Laten wij ons dienstbaar tegenover hen opstellen, zoals Jezus die kwam om te gehoorzamen, niet om te bevelen (vgl. Mc. 10, 41-45). Laten wij ons ervoor schamen alleen al de schijn te wekken te willen heersen. En laat ons niet heersen over de kinderen, tenzij om hen beter te dienen.

Zo ging Jezus ook met de apostelen om. Hij duldde hen die onwetend en ruw, ja zelfs kleingelovig waren. Met de zondaars ging Hij zó welwillend, gewoon en vriendschappelijk om, dat sommigen zich erover verbaasden, anderen er echter aanstoot aan namen en in weer anderen de hoop gewekt werd, van God vergiffenis te kunnen verkrijgen. Daarom heeft Hij ons opgedragen ‘zachtmoedig en nederig van hart’ (Mt. 11, 29) te zijn.

Het zijn onze kinderen. Laten wij daarom, wanneer wij hun fouten trachten te beteugelen, iedere vorm van toorn afleggen of in elk geval zo matigen dat hij al bedwongen lijkt te zijn.

Laten wij ons niet opwinden, laat er in onze ogen geen minachting zijn, geen laatdunkende trek om onze mond, maar barmhartigheid voor het ogenblik en hoop op de toekomst, zoals het ware vaders betaamt die zich echt toeleggen op vermaning en verbetering van hun kinderen.

In bijzonder ernstige gevallen is het beter God nederig te bidden en te smeken, dan een stroom van woorden te uiten die de toehoorders in hun hart kwetst, maar de schuldigen geen enkel nut verschaft.