Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Hebdomadae IV per annum Feria II Ad Officium lectionis Erat omnium credentium cor unum et anima una. Alle gelovigen waren één van hart en één van geest.

  

Lectio altera

Ex Tractátibus Pseudo-Hilárii in psalmos

(Ps 132: PLS 1, 244-245)

Erat omnium credentium cor unum et anima una

Ecce quam bonum est et iucúndum habitáre fratres in unum. Bonum et iucúndum est in unum fratres habitáre, quia, cum in uno hábitant, convéntu Ecclésiæ congregántur; cum fratres nuncupántur, únicæ voluntátis caritáte concórdes sunt.

Ad primam enim Apostolórum prædicatiónem hoc magnum præcéptum fuísse légimus, quod dícitur: Erat enim ómnium credéntium cor et ánima una. Hoc ítaque pópulo Dei cóngruit sub uno Patre fratres esse, sub uno Spíritu unum esse, sub una domo unánimes incédere, sub uno córpore uníus córporis membra esse.

Iucúndum et bonum est habitáre fratres in unum. Comparatiónem vero huius boni iucundíque Prophéta constítuit dicens: Sicut unguéntum de cápite, quod descéndit in barbam Aaron, quod descéndit in oram vestiménti eius. Aaron unguéntum compósitum fuit ex odóribus, unde úngitur in sacerdótem. Hanc consecratiónem primum sacerdóti suo Deo esse complácuit; Dóminum quoque nostrum invisibíliter unctum esse a consórtibus suis. Unctio ista terréna non est; non cornu, ut reges ungebántur, sed óleo lætítiæ unctus est. Dénique post hanc unctiónem Aaron secúndum legem christus est nuncupátus.

Ut ígitur hoc unguéntum immúndos córdium spíritus, quocúmque infúsum fúerit, exstínguit, ita et per unctiónem caritátis, concórdiam Deo iam quod est suáve spirámus, Apóstolo dicénte: Christi bonus odor sumus. Ut ergo plácitum hoc in primo Deo est Aaron sacerdóte unguéntum, ita bonum et iucúndum est habitáre fratres in unum.

Descéndit autem únctio a cápite in barbam. Barba autem virílis ætátis ornátus est. Neque enim nos párvulos esse in Christo opórtet, nisi ad id tantum quod dictum est, ut simus párvuli malítia, non sensu. Infidéles autem omnes Apóstolus párvulos esse dicit, quod infírmi sint ad cibum firmum, adhuc lacte égeant, Apóstolo dicénte: Lacte vos potávi, non cibo; nondum enim poterátis, sed nec adhuc potéstis.

Tweede lezing

Uit de Tractaten over de Psalmen van de H. Hilarius van Poitiers

Alle gelovigen waren één van hart en één van geest

Ziet, hoe goed en lieflijk het is, als broeders eendrachtig samen te leven. Ja, het is goed en lieflijk, als broeders eendrachtig samen te leven, want als ze eensgezind samen zijn, komen zij samen in de kring van de Kerk; als zij broeders worden genoemd, zijn zij verenigd in de liefde van eenzelfde wil.

Wij lezen immers, dat bij de eerste prediking van de Apostelen dit het grote gebod was, want er staat: Want alle gelovigen waren één van hart en één van ziel. Dat toch paste aan het Volk Gods: broeders te zijn onder één Vader, onder één Geest één te zijn, eendrachtig in één huis te wonen, onder het beeld van één lichaam leden te zijn van dat éne Lichaam.

Het is lieflijk en goed als broeders eendrachtig samen te leven . Een vergelijking toch van dit goede en aangename geeft ons de Profeet, als hij zegt: Het is als kostbare balsem op het hoofd die afdruipt op de baard van Aäron, die afdruipt op de rand van zijn kleed. De balsem van Aäron was samengesteld uit odeuren, waarmee hij gezelfd werd tot priester. Die wijding wilde God op de eerste plaats voor zijn priester; ook onze Heer werd onzichtbaar gezalfd boven zijn gelijken. Dit is geen aardse zalving; niet met een hoorn, zoals bij koningen, maar Hij werd met olie der vreugde gezalfd. Na die zalving werd Aäron dan ook volgens de Wet ‘gezalfde’ genoemd.

Zoals derhalve deze zalf de onreine geesten uit de harten verdrijft, waar deze ook wordt toegepast, zo ademen wij door de zalving van de liefde de eendracht, die God reeds aangenaam is, zoals de Apostel zegt: Wij zijn de goede geur van Christus.  Zoals derhalve deze olie bij zijn eerste priester, Aäron, God aangenaam was, zo is het goed een aangenaam als broeders eensgezind samen te leven.

De zalving gaat van het hoofd naar de baard. De baard toch is het sieraad van de mannelijke leeftijd. Want wij moeten geen kleine kinderen zijn in Christus, behalve in dat opzicht dat genoemd wordt, namelijk dat wij klein zijn in boosheid, niet van geest. De ongelovigen echter  worden  door de Apostel allen kleine kinderen genoemd, omdat zij te zwak zijn voor stevig voedsel en nog melk nodig hebben, zoals hij zegt: Melk heb ik u gegeven, geen vaste spijs; die kondt gij nog niet verdragen; zelfs nu kunt ge het nog niet, Aaron.