Lectio divina lingua latina Liturgia Horarum Die 19 decembris Ad Officium lectionis Œconomia Incarnationis redemptricis. Gods plan met de Menswording.

Lectio altera

Ex Tractátu sancti Irenæi epíscopi Advérsus hæreses

(Lib. 3, 20, 2-3: SCh 34, 342-344)

Œconomia Incarnationis redemptricis

Glória hóminis Deus; operatiónis vero Dei et omnis sapiéntiæ eius et virtútis receptáculum homo.

Quemádmodum médicus in iis qui ægrótant probátur, sic et Deus in homínibus manifestátur. Quaprópter et Paulus ait: Conclúsit autem Deus ómnia in incredulitáte ut ómnium misereátur; dicens hoc de hómine, qui fuit inobáudiens Deo et proiéctus de immortalitáte, dehinc misericórdiam consecútus est, per Fílium Dei eam quæ est per ipsum percípiens adoptiónem.

Hic enim tenens sine inflatióne et iactántia veram glóriam de iis quæ facta sunt et de eo qui fecit, qui est potentíssimus ómnium Deus quique ómnibus ut sint præstitit, et manens in dilectióne eius et subiectióne et gratiárum actióne, maiórem ab eo glóriam percípiet, provéctus accípiens dum consímilis fiat eius qui pro eo mórtuus est.

Quóniam et ipse in similitúdinem carnis peccáti factus est, uti condemnáret peccátum et iam quasi condemnátum proíceret illud extra carnem, provocáret autem in similitúdinem suam hóminem, imitatórem eum assígnans Deo et in patérnam impónens régulam ad vidéndum Deum et cápere Patrem donans: Verbum Dei quod habitávit in hómine et Fílius hóminis factus est, ut assuésceret hóminem percípere Deum et assuésceret Deum habitáre in hómine, secúndum plácitum Patris.

Propter hoc ergo signum salútis nostræ eum, qui ex Vírgine Emmánuel est, ipse dedit Dóminus, quóniam ipse Dóminus erat qui salvábat eos, quia per semetípsos non habébant salvári; et propter hoc Paulus infirmitátem hóminis annúntians ait: Scio enim quóniam non inhábitat in carne mea bonum, signíficans quóniam non a nobis sed a Deo est bonum salútis nostræ; et íterum: Miser ego homo, quis me liberábit de córpore mortis huius? deínde infert liberatórem, grátia Iesu Christi Dómini nostri.

Hoc autem et Isaías: Confortámini, inquit, manus resolútæ et génua debília, adhortámini, pusillánimes sensu, confortámini, ne timeátis. Ecce Deus noster iudícium et retributúrus est, ipse véniet et salvábit nos; hoc quóniam non a nobis, sed a Dei adiuménto habúimus salvári.

Tweede lezing

Gods plan met de Menswording

De glorie van de mens is God; maar het voorwerp van Gods werking en van al zijn wijsheid en macht is de mens.

Zoals de geneesheer tot zijn recht komt in de zieken, zo wordt God openbaar in de mensen. Daarom zegt ook Paulus: God heeft alles in ongeloof gevangen gehouden, om aan allen zijn barmhartigheid te tonen. Dat zegt hij van de mens, die niet luisterde naar God en van zijn onsterfelijkheid vervallen werd verklaard maar daarna barmhartigheid verwierf, toen hij door Gods Zoon zelf die aanneming tot zoon  ontving.

Want hij, die zonder zelfverheffing of grootspraak de heerlijkheid verstaat over de

schepping en de Schepper - over God, die almachtig over alles heerst en alles het bestaan geeft – en die in Gods liefde blijft, aan Hem onderworpen en Hem dankbaar is – zal ook van Hem grotere glorie ontvangen, voortgang maken, totdat hij gelijkvormig is geworden aan Hem, die voor hem is gestorven.

Hijzelf is tot een gelijkenis van het vlees der zonde geworden, om de zonde te veroordelen en ze juist als veroordeeld uit het vlees te bannen, en om de mens op te roepen op Hem te gelijken – om hem namelijk als zijn navolger aan God voor te stellen en voor hem een vaderlijke regeling te treffen om God om God te zien en de Vader te doen begrijpen -, Hij nu is het Woord Gods, dat woonde in een mens en mensenzoon geworden is, om de mens er aan te wennen God in zich op te nemen en God er aan te wennen in de mensen te wonen volgens de wens van de Vader.

Daarom dan ook gaf de Heer zelf het teken van ons heil, de Emmanuel uit de Maagd geboren, omdat de Heer zelf het was die hen redde, daar zij dit uit eigen kracht niet vermochten; daarom getuigt Paulus van de menselijke zwakheid als hij zegt: ik ben mij ervan bewust dat er in mijn vlees niets goeds woont, waarmee hij bedoelt, dat het goed van ons heil niet van ons zelf afhangt maar van God, en weer verder zegt hij: ik ongelukkige, wie zal mij bevrijden van dit lichaam des doods? En dan geeft hij terstond de bevrijder aan, de genade van Onze Heer Jezus Christus.

Dit zegt ook Jesaja: Versterkt uw slappe handen en knikkende knieën: vat moed, harten in angst, maakt u sterk, hebt geen vrees! Ziet hier is onze God, Hij voltrekt de wraak der vergelding. Zelf zal Hij komen om u ter verlossen.

Dat betekent dat wij niet uit onszelf, maar door Gods hulp zalig konden worden.