Sommige regelmatig terugkerende gebeurtenissen
blijven toch altijd een bijzonder karakter houden, omdat ze verwijzen naar iets
dat een diepe indruk in ons leven heeft gemaakt. Zonder twijfel hoort de
hernieuwing van dit moment waarop we in ons leven definitief voor een bepaalde
staat hebben gekozen, bij die bijzondere momenten. Voor mensen die getrouwd
zijn, is de herinnering aan hun huwelijksdag ieder jaar bijzonder. Maar voor de
mensen die in een religieuze staat zijn getreden, is dit moment nog veel intenser.
Want hoe ingrijpend is het, om de stap uit de wereld te zetten, in een
zo nabije navolging van Christus dat iemand tot “bruid van Christus” wordt.
Vandaag zijn die geloften hernieuwd, waarmee u deze
grote stap hebt gezet, die voor u zo’n grote reden tot vreugde was – en is – en
God geve het: ook altijd zal zijn. Bij het allereerste begin zijn de geloften
om in armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid trouw te zijn aan Christus en de
Kerk nog tijdelijk. Een belangrijke, maar overzichtelijke stap op weg naar een
leven dat helemaal aan God weggeschonken wordt. Dan, na een tijdje werden het
‘eeuwige geloften’. Een tijd die een mens niet kan overzien, en die we dan ook
blijven volgen door keer op keer die geloften te hernieuwen. In de hernieuwing
van de geloften komen als het ware de twee werelden samen: die van de
eeuwigheid, waarmee trouw beloofd is aan de Heer. En die van de menselijke
maat, waarmee die geloften keer op keer in alle oprechtheid en eerlijkheid,
maar in het besef van menselijke zwakheid, hernieuwd worden.
We kunnen ons afvragen hoe een mens ertoe komt om
überhaupt geloften af te leggen. Dat is weliswaar een vraag die typisch is voor
onze tijd, waarin er bijna niets meer “voor altijd” bestaat, maar het is
daarmee tegelijkertijd ook een heel realistische. Kan een mens een dergelijke
gelofte waarmaken? En zoals u zich herinnert van de dag van uw professie: ja,
dat kan een mens. Een gelofte is daarom zo bijzonder, omdat het een gave van
zichzelf is aan God. En de kracht om die gave te kunnen waarmaken, is de grote
liefde die een mens in zijn hart kan ervaren. Natuurlijk is ook dát een
geschenk van God en niet van ons, maar het stelt de mens in staat om boven zijn
normale kunnen en zijn normale beperkte kader uit te kunnen stijgen. Met Gods eigen liefde, kunnen we God
beminnen.
Het is die liefde, die erom vraagt om voor altijd
te zijn. Het is die liefde die vraagt om trouw: een trouw die onvoorwaardelijk
en zonder tijd is. Liefde en trouw zijn termen die ieder mens in het diepst van
zijn vezels aanvoelt als de mooie idealen die horen bij een menselijk leven.
Het zijn ook de idealen waarmee mensen trouwen, om zich zo helemaal aan de
andere weg te schenken. Op dezelfde wijze bent u bruid van Christus geworden.
Op dezelfde manier hebt u vanuit een grote liefde trouw beloofd aan Christus en
de Kerk. Trouw vraagt erom om ‘voor altijd’ te zijn – dat is het wezen van de
trouw en dat is het wezen van de liefde.
Iedere keer bij het hernieuwen van de geloften
realiseert u zich dat u die liefde voor de Heer en zijn Kerk nog steeds in het
hart draagt. Het is die liefde die ernaar doet verlangen om de geloften te
vernieuwen. En zo mag vandaag een dag van grote vreugde zijn. Vreugde omdat het
vuur voor God opnieuw oplaait en de trouw hernieuwd wordt.
Vandaag vieren we de gedachtenis van Maria, die in
de tempel aan God wordt opgedragen. Zij is het voorbeeld bij uitstek voor de
trouwe, liefdevolle en nederige dienstmaagd van de Heer. Als we kijken naar
haar voorbeeld – in het bijzonder op deze dag – dan kunnen we dat helemaal
samenvatten in het ene woord ‘ja’. In
het ene woord ‘ja’ om aan Gods wil en
roeping te gehoorzamen en te beantwoorden. Moge de liefde, de trouw en het
geloof van Maria de harten van ons allen vervullen. Op die manier wordt onze
roeping keer op keer tot een van de mooiste momenten van ons leven.
Moge de goede God, op voorspraak van Maria,
volharding schenken om deze weg naar het geluk die God geeft, ook met ijver,
trouw en liefde te blijven gaan.
L. Hendriks, pr.
